Przyzna się kto z Was jeszcze...

[Lupus]

Od czasu kiedy zdarzyła mi się "gówniana" przygoda w dżungli, mam więcej szacunku dla wynalazków. Więc tak wg ważności, mam, jak jadę w pizdu: woda, paliwo, kompas, mapy, GPS (a nawet 2 bo się 1 może spierdolić). GPS daje mi sporo swobody i przysparza rozrywki (najkrótsza droga). Jak się zgubię to on mnie odnajdzie i doprowadzi do celu, chociażby przez bagno, a przy okazji zwiedzam ciekawe zakątki. Pokazuje mi gdzie jestem, fizycznie, i na bazie tych danych wiem jak działać z mapą. Zdarzało się że musiałem obrać konkretny cel gdzieś 300 km dalej i zarządzić - kieruj się na punkt. Dość wygodne rozwiązanie, chociaż wiem że z mapą i kompasem miałbym też szansę, ale efekt niepewny. Mapa daje mi szerokie spojrzenie i możliwość planowania, bez niej czułbym się zagubiony. Mogę spoglądać poza horyzont. Jestem człowiekiem wychowanym na papierze, potrafię to wykorzystać i docenić. GPS po prostu ułatwia życie, a czasem (uwaga) może je ocalić. Jeśli mamy 2 pewne punkty, punkt wyjścia i ratunku, to okazuje się że ta zabawka nabiera innego znaczenia. Zazwyczaj miły damski głos kieruje mnie pod drzwi jakiegoś domu, i nie muszę się martwić zawiłością porąbanych uliczek, czasem z premedytacją daję mu najkrótszą i wiedzie mnie szlakiem wiejskich knajpek.

[Poncki]

To ja napiszę jeszcze raz.
Ale już ostatni

Moim zdaniem GPS jest tylko pretekstem do zastanowienia.
Nie chodzi o to, że jeśli ktoś używa nawigacji to jest idiotą albo leniem.
GPS ma swoje oczywiste zalety i ciężko z nimi dyskutować.
Pytanie, czy powoli nie staje się niezbędnym elementem wyprawy/wyjazdu/wycieczki/znalezienia stacji benzynowej/wyznaczenia północy.

Może temat powinien brzmieć: "Czy komuś jeszcze się chce, czy ktoś pamięta?"

Wyobraźmy sobie dwie sytuacje a`la Lupi:
Mamy ze soba gps-a i jeźdzemy w pizdu.
Nie mamy gps-a i jedziemy w pizdu.
W której z nich będziemy rozsądniej planować wyrypę?
W której z nich będziemy ponosić większe ryzyko?
Wreszcie, w której z nich przeznaczymy więcej czasu na przygotowania i poznanie terenu?
No i jak to się przekłada na bezpieczeństwo podróżowania a`priori?

Oczywista, nie kieruję tych hipotetycznych pytań do Lupiego, ale może on właśnie spróbuje w tym temacie jeszcze raz zabrać głos.

P.S.
Osobiście uważam, że odbiera część rozumu.
Przy tym nie pozwala się "tak męczyć", oszczędza czas, bo przeciez wszyscy gonimy gdzieś dzisiaj... Pomijam skłonności z natury - szybciej, wyżej, dalej i taki element rywalizacji i motywacji do działania.
Nie potrafię też tak do końca odpowiedzieć Blobowi...

Co raz częściej receptą na życie są pigułki. Prawie na wszystko znajdzie się taką.
Blobie, właśnie znalazleś swoją.

[Dzieju]

Pozwolę sobie na uzupełnienie swojej wypowiedzi.

Jadąc z mapą i obserwując otoczenie w naszym mózgu zapisuje się ten przejazd.
Ponadto, co jest oczywistą przewagą zwykłej mapy, w przypadku nagłej jej utraty jesteśmy w stanie się odnaleźć , pamiętamy optycznie całą mijaną okolicę w promieniu wielu km. Mamy duże szanse na to że się nie zgubimy i na pamięć możemy dalej jechać spory kawałek.

Jadąc z nawigacją wpatrujemy się w wyświetlacz lub słuchamy jakiegoś podpowiadacza. Mózg jest wyręczany i nastawia się na łatwy odbiór podpowiedzi. Przy nagłej awarii zostajemy odcięci i ..... jak tu dalej jechać ? jak wrócić skoro nasza uwaga była rozleniwiona.

Często przed wyjazdem/etapem dnia długo siedzę wpatrując się w mapę.
W ten sposób wstępnie programuje swojego prywatnego GPSa w głowie.
Potem tylko zerkam kontrolnie bez wpatrywania się w mapę.

Moje prywatne odczucia są takie że GPS w pewnych sytuacjach pomaga i ratuje sytuację ale jednocześnie ubezwłasnowolnia w pewnym sensie.
Mapa daje wolność i swobodę wyboru.