No dobrze, to zapraszamy Państwa z powrotem do Malucha. Proszę się wygodnie rozsiąść, wszyscy się zmieścimy!
Kiedy jeździłam po Estonii palcem po mapie, kompletnie urzekło mnie to, że tam jest tak pusto, że większość atrakcji jest po środku niczego. Kiedy natknęłam się więc na Estońskie Muzeum Drogowe zlokalizowane między polami i lasami, z którego do najbliższej większej (czyli mającej 6500 mieszkańców
) miejscowości jest 15km, oczywiście zapragnęłam je odwiedzić, ale też byłam przekonana, że to jakaś szopa, w której ktoś sobie wystawił dwa stare traktory i jedną Ładę. No więc otóż nie. Estońskie Muzeum Drogowe znajduje się w nowoczesnym budynku, częściowo zagłębionym w ziemi, i pełne jest eksponatów ze wszystkich kategorii związanych z drogami - a więc nie tylko są tam samochody i motocykle z różnych mniej lub bardziej zamierzchłych czasów, ale też spora ekspozycja pojazdów służących do budowania dróg i utrzymywania ich w odpowiedniej kondycji. Jest też hala z nowoczesnymi pojazdami, w tym z przeciętą na pół beemką pokazującą co ma w środku
1.jpg
2.jpg
3.jpg
4.jpg
5.jpg
6.jpg
7.jpg
8.jpg
10.jpg
11.jpg
13.jpg
15.jpg
16.jpg
17.jpg
18.jpg
Przyznaję, że pierwszy raz w życiu widziałam taki fotelik dla dziecka
9.jpg
I ktoś tu chyba za dużo czasu spędził w samochodzie i stęsknił się za motorkiem
12.jpg
Ktoś zauważy co tu poszło nie tak?
14.jpg
Są też eksponaty trochę luźniej związane z drogą.
19.jpg
I miasteczko znaków drogowych, w którym jest też znak zakazujący tego, żeby było OK
20.jpg
No i podczas zwiedzania wreszcie zaczyna się psuć pogoda, przechodzą dość intensywne, ale bardzo krótkie ulewy. I w takich okolicznościach przyrody żegnamy Estonię
21.jpg
I witamy Łotwę
22.jpg
Zaraz za granicą mamy atrakcję, którą - przyznaję - upchnęłam jako punkt anegdotyczny. Jest to Muzeum Miodu zlokalizowane - szok i niedowierzanie - po środku niczego, i to nawet bardziej, niż zwykle
Na mapie to po prostu szopa nad jeziorkiem w środku lasu, ale zdjęcia niedźwiedzi strzegących wejścia sprawiły, że koniecznie chciałam je zobaczyć na żywo. Według mapy googla muzeum otwarte jest do 18, przedzieramy się przez deszcz leśną krętą i pagórkowatą drogą, po której miejscami płynął strumienie (z deszczu, nie że takie stałe
) i nawet zaczynamy się wahać czy aby na pewno należy w to brnąć. Ale jest tak wąsko, że i tak nie mamy szansy zawrócić, więc jedziemy dalej i na miejsce docieramy na 20 minut przed zamknięciem. Szopa stoi, ale nikogo nie ma i wszystko pozamykane.
24.jpg
Idę więc do gospodarstwa obok zapytać czy można zwiedzić muzeum. Miły pan mówi, żebym poczekała pod daszkiem i idzie po kogoś od muzeum. Czekając "rozmawiam" z miłą starszą panią, która pod tymże daszkiem czyści grzyby i zaczyna do mnie mówić po łotewsku. Nie rozumiem ani słowa, więc odpowiadam po angielsku, że nie rozumiem, czego z kolei nie rozumie miła starsza pani. Ale w niczym to nie przeszkadza i ogólnie jest sympatycznie
W końcu wraca miły pan z drugą miłą starszą panią. Ta również nie mówi po angielsku, ale mówi po rosyjsku. Przez translatora googla "mówię", że ja to tak sobie po rosyjsku, ale tam jest mój partner, który trochę lepiej zna język. Podążam więc za przemiłą panią i jej przemiłym psem.
23.jpg
Okazuje się, że nie ma tak, żeby sobie po prostu wejść o pooglądać eksponaty. Co to, to nie! Pani oprowadza nas po wystawie i cierpliwie opowiada o wszystkim - o historii pszczelarstwa, o eksponatach, o miodzie, o pyłku, o propolisie, o zbieraniu jadu pszczelego. Opowiada po rosyjsku tak dobierając możliwie najprostsze słowa, żebyśmy na pewno zrozumieli. I faktycznie rozumiemy!
25.jpg
27.jpg
Znaczy, ja rozumiem, bo coś tam jakieś podstawy pszczelarstwa znam (no nie jak zbierać miód, ale ogólnie jak to działa), Maciek ponoć zrozumiał niewiele, ale też miał się czym zająć
26.jpg
No i na koniec zdjęcie z niedźwiedziami. Czyż nie są wspaniałe!?
28.jpg
Żegnamy się z przemiłą panią i pędzimy dalej i już rozglądamy się za miejscem na nocleg.
29.jpg
Okolica nie obfituje w pola namiotowe... Czyli konkretnie jest jedno jedyne xD Jedziemy więc i ostatecznie dajemy się przekonać, żeby zamiast namiotu skorzystać z domku. Domek nie jest gotowy, więc cena będzie niższa - niewiele wyższa niż za namiot. A jednak w deszczu fajnie mieć dach nad głową, a dodatkowo niezależnie od pogody dobrze mieć gniazdko z prądem.
30.jpg
Łóżko jest niewygodne, a dekoracje lekko niepokojące...
31.jpg
Ale to w końcu tylko jedna noc, więc damy radę. Wpadamy jeszcze do sklepu do miasteczka Alūksnes - nawet trochę ślicznych budyneczków mijaliśmy po drodze.
Poranek nie wita nas promieniami słońca, ale nie ma co narzekać. Dobrze jest, na głowę przecież nie pada. Udajemy się więc do pierwszego punktu. Na mapach googla opisane jako "atrakcja turystyczna", a na street view prezentuje się o tak
https://www.google.com/maps/@56.9058...oASAFQAw%3D%3D
Oczywiście nie wiem nic oprócz tego, że to tam jest, nie kontaktowałam się z tą atrakcją, gdyż wiadomo - nie było pewności czy tam dotrzemy. Podjeżdżamy więc z zaskoczki, ale właściciel przyjmuje nas chętnie i oprowadza z dumą po swojej atrakcji turystycznej.
Zaczyna się dobrze.
32.jpg
33.jpg
34.jpg
35.jpg
Potem robi się coraz bardziej malowniczo...
36.jpg
37.jpg
38.jpg
39.jpg
40.jpg
A tu jedne felgi zauroczyły Maćka i stwierdził, że w życiu takich nie widział. Ale już nie pamiętam o które chodziło i co w nich było specjalnego
41.jpg
Ogólnie uczucia mamy obydwoje mieszane. Z jednej strony te wrosty coraz bardziej przejmowane przez naturę mają swój urok i prezentują się naprawdę malowniczo. Z drugiej - no może jakby trafiły w inne ręce to mogłyby jeszcze pożyć zgodnie z przeznaczeniem. Ale jest, jak jest.
My tymczasem pędzimy dalej. Przerwa obiadowa nad jeziorkiem w Rzeżycy - w którym mimo chłodu i deszczu pływa sobie jedna pani. Szacun i podziw! Ale ja jednak wybieram ciepłość i suchość
42.jpg
43.jpg
A Litwa wita nas zdecydowanie lepszą pogodą
44.jpg
I udajemy się do miasta Wisaginia. Dlaczego? otóż z dwóch powodów - po pierwsze na mapie znalazłam najwspanialszy kompleks garaży na całym świecie. Jest wielki, kolorowy i to, czego nie widać na zdjęciu - wielopoziomowy!
56.jpg
Muszę odkopać nagranie z kamerki, bo zrobiliśmy kilka rundek wokół i nawet nikt nas nie pogonił, a jakiś człowiek dłubiący w KTMie nawet zagadywał miło.
Reszta miasta też jest super. Przynajmniej dla mnie - fanki starych klimatycznych blokowisk. No ale patrzcie, jakie to jest super. Można było postawić po prostu pudełko, ale można było też postawić coś ciekawszego.
45.jpg
46.jpg
47.jpg
48.jpg
49.jpg
50.jpg
51.jpg
52.jpg
53.jpg
54.jpg
55.jpg
A w ogóle miasto zostało zbudowane (a właściwie to rozbudowane) dla pracowników Ignalińskiej Elektrowni Jądrowej. O, tej tu
68.JPG
Żeby nie było, że zmyślam (ogólnie dość popularne miejsce, zaraz po nas podjeżdża kolejna ekipa na sesję zdjęciową
)
66.jpg
A obok barszczyk sobie rośnie
67.jpg
Barszczyku zresztą później z okien widujemy całe połacie.
W każdym razie niestety elektrowni nie udało mi się zwiedzić. Bo zwiedzanie jest ogólnie możliwe na dwa różne sposoby - zwiedzanie samej elektrowni, które kosztuje 70 ojro i trzeba kupić bilety na wiele miesięcy przed wizytą (a jak się nie wie kiedy i czy w ogóle się w dane miejsce dotrze, to nie można robić takich rzeczy
) albo wystawy w budynku administracji. Na to drugie też się nie załapaliśmy, bo w niewłaściwy dzień byliśmy. Ale zdjęcie pamiątkowe jest
Aha, no i dwa słowa o elektrowni - ona już nie elektrowniuje. Jest w likwidacji, bo był to jeden z warunków, które Litwa musiała spełnić, żeby ich wpuścili do Unii. To taki sam system jak ta w Czernobylu, więc chyba wynikał ten wymóg z jakiejś lekkiej traumy Europejczyków czy coś
W tej okolicy też nie ma urodzaju campingów, ale upatrzony mam taki jeden, niedaleko elektrowni, do tego nad jeziorkiem, co drugi brzeg ma już na Białorusi. Dojazd oczywiście terenowy. Dobrze, że nasze nibyautko ma zacięcie endurowe
57.jpg
Docieramy na miejsce, a tam łańcuch z napisem STOP i że teren prywatny. Stajemy więc zgodnie z komendą i zastanawiamy się co teraz. Na terenie jest kilka osób i w końcu jeden człowiek do nas przychodzi zapytać o co chodzi. No to mówię, że spanko. A on, że to jego teren. I że akurat jest z tu ze znajomymi na rybach. I że może być głośno w nocy (ryby często hałasują, zwłaszcza w nocy). Ale jeśli nam to nie przeszkadza, to że zaprasza. Uf! No to rozbijamy bazę, a gospodarz ze znajomymi odpływają łódką.
58.jpg
Dostaliśmy nawet stolik i krzesełka!
59.jpg
Ale nie korzystamy, gdyż jest jeziorko i pomost, to kto normalny siedziałby na lądzie.
Połowa z nas oczywiście idzie popływać
60.jpg
Ale w związku z okolicznościami przyrody...
61.jpg
...dość szybko rezygnuje, gdyż zaplątawszy się w rzeczone okoliczności prawie się utopił
62.jpg
Zostajemy więc ponad wodą
63.jpg
Ekipa wraca po jakichś 2 godzinach. Połowy nie były zbyt udane, ale nastroje dopisują. Chwilę gadam z człowiekiem po angielsku. Mały zgrzyt pojawia się, kiedy Maciek zagaduje po rosyjsku - "we don't talk russian here!" oburza się nasz gospodarz. I bardzo dobrze! Tłumaczy, że oczywiście zna rosyjski biegle, ale w związku z aktualną sytuacją geopolityczną nie lubi ruskich i języka unika jak ognia. Opowiada, że z synem się w jakieś akcje pomocy Ukraińcom angażował. I że po polsku trochę mówi, był i podobało mu się u nas. I że wprawdzie teraz to pole namiotowe to takie trochę na dziko (nie ma bieżącej wody, jest tylko toitoi w rogu działki), ale że właśnie buduje domki, które już będą miały normalne wyposażenie (nie kłamie, faktycznie są już wylane fundamenty).
Do rozmowy wracamy rano, wtedy uzupełnia opowieść o to, że terenów wokół ma znacznie więcej, że to wzgórze obok to też jego, że warto wejść, bo ładny widok na jezioro. I że zaraz za bramą jest stary cmentarz, warto zajrzeć. No dobrze, żeś mi tego wieczorem nie powiedział, bo cmentarz faktycznie jest i to właściwie zaraz za błękitną chatką, do której sobie zawędrowałam sama w nocy!
A cmentarz niewielki i dwujęzyczny. Litewski-polski.
64.jpg
Ogólnie zwiedzanie czegokolwiek skracamy do minimum, gdyż okoliczna fauna próbuje nas zeżreć.
65.jpg