Podos obyło sie bez bójki wieć mysle ze dalismy rade
Od miejscowości Ljuta nie ma wjazdu na Połoninę ale jest za to piękna kamienista droga wzdłuż strumyka Ljutanka i kilka wymagających podjazdów. Dla koneserów spania w niecodziennych warunkach widoczna na zdjęciach buda na kółkach z kuchenką w środku i miejscami na spanie. obok są 2 domki(schroniska) z drewna ale tylko jedno(to drugie było otwarte)
Najprostszy sposób na połoninę i górę Riwka jest od miejscowości Lipowiec. Cały podjazd betonowymi płytami. Jadąc dalej prosto dojeżdża sie do słupa informujacego o mozliwości skoków z lotni, paralotni itp. Kierując sie cały czas tą wyjeżdżoną drogą jest ciekawy zjazd z połoniny, po którym kolega Bohun stwierdził "..i ty sie dzwiwisz, że nikt z Tobą nie chce jeżdzić..." tak czy owak wyjeżdżając z połoniny trzba przejechać przez las i jest tam kilka wymagających zjazdów
buhaha. Przy mijanej rzeczce są miejasce na na namioty i sam krajobraz jest zachecajacy. Kierując się w.w. opisem dojeżdżamy do miejscowości Poljana.
Co do Borżowa to zrobiliśmy jej niewielką część. O d miejscowości Podobowiec do Korecki. W samym Podobowcu można kierować sie wzdłóż wyciągu na samą górę ( bardziej stromy podjazd) albo wjechac lekko kamienistą drogą pod wyciąg, z jej znalezieniem nie powinno byc problemu.
info z wikipedii:
Połonina Borżawa (522,22; niekiedy także "Borszawa"; ukr. Полонина Боржава) – pasmo górskie na ukraińskim Zakarpaciu. Należy do Beskidów Połonińskich w łańcuchu Zewnętrznych Karpat Wschodnich.
Pasmo Borżawy ma ok. 25 km długości, rozciąga się między doliną Wiczy (dopływu Latoricy) na północnym zachodzie a doliną Riki na południowym wschodzie. Na zachodzie Połonina Borżawa graniczy z Połoniną Równą, na wschodzie – z Połoniną Czerwoną. Na północy oddziela ją od Bieszczadów i Gorganów obniżenie przełęczy Podobec (785 m n.p.m.), wykorzystywane przez Wiczę, Rypinkę (dopływ Riki) i Rikę. Na południu środkowy odcinek doliny Borżawy i dolina Dusynki (dopływu Wiczy) oddzielają Połoninę Borżawę od pasm Bużory i Tupego.
Połonina Borżawa dzieli się na trzy grzbiety:
* krótki zachodni ze szczytami Tomnatyk (1344 m n.p.m.) i Płaj (1334 m n.p.m.),
* nieco dłuższy południowy ze szczytami Pohar (792 m n.p.m.), Magura (1088 m n.p.m.) i z najwyższym szczytem całego pasma – Stohami (1677 m n.p.m.),
* wielokrotnie dłuższy od nich grzbiet południowo-wschodni ze szczytami Magura Żydowska (1516 m n.p.m.) i Hrad (1374 m n.p.m.). Grzbiet ten w połowie długości jest przedzielony przełęczą Prislop (1142 m n.p.m. [?]). W jego końcowej części wyodrębnia się niekiedy małą Połoninę Kuk (kulminacje Kuk, 1361 m n.p.m. i Menczuł, 1247 m n.p.m.), dalej masywy Wodica (kulminacja Wodica, 1027 m n.p.m.) i Jasienie (kulminacje Jasieniówka, 1004 m n.p.m. i Jasienia, 880 m n.p.m.), a na samym krańcu, w zakolu Riki, masyw Paleny Hruń (kulminacja Skała, 1038 m n.p.m.).
Grzbiety zbiegają się na szczycie Wełykyj Werch (1598 m n.p.m.) w północnej części pasma.
Pasmo Połoniny Borżawy w swoich wyższych partiach ma charakter wysokogórski – szczyty są stożkowe, pokryte specyficzną dla Wschodnich Karpat formacją połoniny. Grzebiety są szerokie, doliny – głęboko wcięte. Poniżej linii 1200 m n.p.m. zbocza są pokryte lasami, głównie bukowymi, które jednak są w ostatnich dziesięcioleciach masowo wyrąbywane. Na połoninach prowadzi się wypas owiec. Połonina Borżawa nie jest objęta żadną formą urzędowej ochrony przyrody. Przez pasmo przebiega gazociąg. Na Stohach do 1995 działała stacja radarowa. Na Płaju działają stacja meteorologiczna i przekaźnik radiowo-telewizyjny. Coraz intensywniejszą w ostatnich latach turystykę górską ułatwia sieć pasterskich dróg i ścieżek. Głównymi punktami wypadowymi w Połoninę Borżawę są miasteczka Wołowec' i Miżhir'ja, leżące na jej obrzeżach.
Połonina Borżawa bywa niekiedy zaliczana do Bieszczadów – staje się wtedy ich najwyższym pasmem.