[felkowski]

Na szczęście terapia szokowa prostownikiem przyniosła oczekiwane skutki. Klawisz more magic ożył. Silnik zapala z własnej woli. Chociaż w tej materii mamy sukces. Dobrze jest.Jest już sporo po dziesiątej o której rozpoczynał się start. Czas ruszać. Nie wiem czemu, ale przypomniał mi się hymn kombajnisty, Wałów Jagiellońskich. Tu dla celów podniesienia walorów narracji przytoczę tekst obcego autora …
Już na polu wstawał świt Wdzierał się w tę noc jak zgrzyt
Budził nas, zabierał sen Nastał nowy, nowy dzień
Antek oczy przetarł i Kalesony zdjął ze drzwi
Z trudem się wcisnął w nie Myśląc nie, nie będzie źle.
Z kubła zimnej wody łyk W gardło wdarł się niby krzyk
A chleb choć czerstwy był Smakował mu, dodawał sił
Jajecznica z jajek trzech Do szaleństwa wzburzyła krew
Pierwszy kogut zapiał już Gdy kończył jeść, on błyszczał tuż
Kierownicę ujął w dłoń Przeżegnał się, beret na skroń
W stacyjce kluczyk raz i dwa I spalin tłok i silnik gra


Zapinam jedyne i winę. Ja pierniczę już chyba zapomniałem jaka to przyjemność. Jeszcze tylko zatankować i szał. Sęk w tym, że jadąc przez pól stołecznego miasta nie ma nigdzie po drodze stacji. Apteka, sala zabaw, siłownia spożywczo monopolowy 24H ale stacji nie ma. Już wyjeżdżam z miasta. To znaczy tak mi się wydawało. Jak tu byłem poprzednim razem to były już pola, a teraz już nie.
Przy okazji załapałem się na jakieś kręcenie filmu czy innego serialu. Ciekawe doświadczenie. Okazuje się, że jak we filmie jedzie samochód, to on wcale nie jedzie. Wiozą go na takiej przyczepie której podłoga jest tuż nad drogą a dookoła niej są platformy dla kamerzysty.
Nareszcie jest stacja. Zalewam robala do pełna. Czas ruszać. Właściwie to nie do końca wiem gdzie ten start jest. Ale mam swoją sprawdzoną taktykę. Staje na drodze i patrzę gdzie jadą inni. Ledwie sobie o tym pomyślałem a tu już nadjeżdżają trzy maszyny i stają na światłach. Jeden z gostków zjeżdża na trawę pomiędzy jezdniami i coś tam majdruje na szafie. Podjeżdżam.
- Wiesz gdzie to jest – pyta zamiast dzień dobry.
- Ja myślałem, że ty mnie poprowadzisz …. Oddaję pozdrowienie
Na szczęście gość na LC coś tam adwęszczór jest mocno multimedialny. Zdjąwszy rękawice majdruje coś tam na swojej plazmie za owiewką. Notabene jego plazma jest chyba większa od mojego TV w domu. Operuje po tym paluszkami ze sprawnością pianisty. Chyba będzie dobrze. Po kilku minutach oznajmia z dumą …
- Cztery kilometry na wprost.-
Zapinamy i do przodu. Zjeżdżamy z głównej tak jak pokazuje jego wróżka. Wydaje mi się, że jesteśmy już w Powsinie, a chyba była mowa o Wilanowie. Ale głowy nie dam. Cytując klasyka powiedziałbym;
- Szczegóły to ja znam tylko ogólnie. – koniec cytatu.
W końcu nie wytrzymuję i zjeżdżam ze skrzyżowania mając wrażenie, że koledzy stoją na nim nieuzasadnienie długo. Jadę sobie ulicą i rozglądam się na boki. Ani śladu brzydkich i złych motocyklistów. Nie jest dobrze, ale nic to, radio ma ryja uratuje polski hip hop. W końcu skończyła się ulica a śladu po imprezie nawet cienia. I kolesie na adwęszczórach gdzieś się rozpłynęli. Ani chybi trzeba zawrócić. Zawijam. Ze zdwojoną uwaga rozglądam się na boki. Nic i nic. W końcu nadlatuje gostek jakimś pomarańczowym dzikiem.
- Chejka, wiesz gdzie start? – Następny silnie zorientowany… - Miało być pod 210. – Ten jednak coś wie. Tylko, że tu się kończy na 130 i koniec miejscowości.
- Jedźmy na wschód tam musi być jakaś cywilizacja…. – Winiemy na zad.
Jakieś góra 400 metrów od stacji, gdzie spotkałem tych poprzednich od telewizora, kilka motorów skręca w lewo w polną dróżkę. Dajemy za nimi. Po nie całym kilometrze docieramy do stojącego w szczerym polu Busa.
- Kurza morda. Od Powsińskiej jest tu chyba z kilometr, a gdzie tabliczka z numerem 210 ? –
Ale jestem na starcie…