Dzień 2 (Brody, Zbaraż, Wołoczyska)
Budzi nas słońce i bzyczenie komarów. Domagają się świeżej krwi na śniadanie. Z każdym kłapnięciem kanapki wciągamy ich po kilka sztuk, jakieś takie małosolne. Luki uzbrojony w śrubokręt i taśmę zabiera się za wstawieniem prztyczka-implanta w mojego KLR. Wychodzi bardzo ergonomicznie. By wcisnąć przełącznik wklejony w lewy handbar muszę tylko wyciągnąć środkowy palec. Przez kolejne 5 tys km, gdy tylko prędkość spada poniżej 50-60 km, strzelam odruchowo fuck'a. Gest zostaje mi zresztą do dziś, budząc dziwne spojrzenia kierowców w warszawskich korkach.
Udaje się nam wystartować ok 10. Jedziemy w kierunku Radziechowa i Brodów. To mój pierwszy kontakt z ukraińskim asfaltem - jeśli można nazwać tak coś, co składa się ze skomplikowanego systemu dziur, kraterów, pęknięć, szpar i kamieni. Trasę pokonujemy zygzakiem, nie tyle omijając dziury co wybierając te mniejsze. To błąd, bo w dziurze liczy się nie tylko wielkość ale też głębokość
. Odkrywamy tą starą prawdę, a właściwie odkrywa ją przednie koło Lukiego, waląc w coś, co wygląda jak dziura z bezpośrednim dostępem do piekła. Opona cała, za to obręcz wygląda jak po imprezie w remizie strażackiej. Dociągamy do miejscowości Brody, tankujemy i poprawiamy kierownicę, która od strzału postanowiła sobie odpocząć na kolanach Lukiego.
Usilnie staramy się ominąć Tarnopol, kluczymy więc mniejszymi drogami kierując się na Zbaraż. Stare i zajeżdżone ciężarówki, ciągną przyczepy pełne słodkich bulw, które na nasz widok rzucają się prosto pod koła. Do zabawy pt. kto znajdzie głębszą dziurę dochodzi zatem zabawa pt. kto dostanie burakiem cukrowym w łeb. Przejazdy przez wioski punktowane są dodatkowo: wkręcenie w szprychy kota +2 pkt, psy i gęsi +1 pkt, rozbryzgania krowiego placka na sobie jest gratis ale za obryzganie kolegi są punkty ujemne.
Zbaraż wita nas obchodami 800 lecia. Grzecznie kupujemy bilety i zabieramy się za zwiedzanie. W środku trochę malarstwa, trochę rzeźb. No, jak ktoś lubi tłuste barokowe aniołki to polecam. Dla twardzieli i motocyklistów przeznaczone są podziemia a w nich kilka narzędzi tortur. Pal do nabijania nie robi jednak wrażenia na mojej dupie - 150 km hartowania na ukraińskiej drodze zrobiło swoje. W jednym ze skrzydeł dziedzińca jest mała ekspozycja archeologiczna - najciekawsza część - pod warunkiem, że lubimy ręcznie dziergane garnki i koraliki. Drugim wartym obejrzenia jest sam pałacowy park z ładną panoramą miasteczka i pomnikiem poległym w wielkiej wojnie ojczyźnianej (u nas zwaną II WŚ).
Samo miasteczko Zbaraż, specjalnie nie zachwyca. Kilka ulic, skwer, cerkiew i wałęsające się psy. Szybko robimy inspekcję sklepu i wyposażeni w środki umiarkowanie nawadniające, jedziemy dalej.
Plan jest taki by dociągnąć w pobliże miejscowości Wołoczyska położonej na południowy zachód od Zbaraża. Dzień niestety kończy się szybko, rozglądamy się za miejscówką pod namiot. Skraj pola i okoliczne drzewa okazuje się być okupowany przez bociany, a raczej ich setki jeśli nie tysiące. Nie wiem jak smakuje jajecznica z bocianich jaj, ale wiem jak wygląda bociania kupa. Wiem bo miałem ją na samochodzie. Jak pacnie na blachę, robi takie cichutkie pssst i przeżera blachę na wylot szybciej niż z twoich ust dobiegnie ostatnia litera wyrazu na "k".
Wjeżdżamy głębiej w ukraiński "interior", wzbijając kurz i strzelając kamieniami spod kół. Mijamy malutką rzekę ze zbiornikiem wodnym. Woda wygląda uroczo, ale zanim się zatrzymujemy, komary już pukają w szybkę kasku, zapraszając do wspólnej kolacji. Luki ma jednak geny Indianina, bezbłędnie wyszukuje lepsze miejsce na wzgórzu, wśród ruin starego gospodarstwa. Piękne widoki, cisza, zachód słońca i.... nie ma komarów.
cdn.