[Lupus]

Podróżowanie w grupie oznacza zazwyczaj konflikt interesów. To że jedziemy wspólnie w pewne wymarzone miejsca nie oznacza wcale że pojmujemy ten cel w identyczny sposób. Dodając do tego mocno zazwyczaj wybujałe ego i mocne charaktery uczestników otrzymujemy prawie gwarantowany konflikt. Istnieją co prawda podróżujący którzy nabyli już sporo doświadczenia i są gotowi na kompromis, są też dusze towarzystwa lubiani nawet wówczas gdy powinni wkurzać, ale zdarza się to dość żadko. W trakcie podróży zdarzają się często sytuacje relatywnie trudne, gdzie osoby o delikatniejszej naturze zaczynają zachowywać się nieco inaczej niż wymagała by tego sytuacja. Najlepszym wyjściem jest wyruszyć z kimś kogo znamy i obserwowaliśmy już w sytuacjach szczególnych, niestety przynajmniej raz trzeba zaryzykować. Trudno oceniać kogokolwiek w drodze, bo kompani często nie wytrzymują trudów podróży i to wcale o nich źle nie świadczy, po prostu jesteśmy ludźmi. Ja na przykład wolę się włóczyć sam, ponieważ czuję się odpowiedzialny do granic bólu za towarzysza i jego zadowolenie. Nie ma to dla mnie większego sensu, bo to w końcu mój czas i marzenia. Jestem wówczas też bardziej otwarty na świat który mnie otacza. O psychicznych niuansach podróżowania solo nie chce mi się pisać, bo wyszedł by z tego opasły tekst, nie jest jednak tak źle, jeśli robię to nadal. Nie jestem samotnikiem, ale lubię mieć czas dla siebie i jestem w stanie siebie znieść, nawet gdy jest źle. Zazdroszczę jednak bardzo tzw zwartym grupom wariatów, czasem też uczestniczę w takiej orgii, ale to przywilej Bogów!