Bo bez emocji się nie da, bo wątek dotyczy okrutnej śmierci zwykłych ludzi uwikłanych w ludobójstwo tylko przez miejsce swojego zamieszkania i przynależność narodową.
Uważam, że poznanie kontekstu powinno wytłumić te emocje, ale wnet pojawiają się konstelacje nowych prawd. Te budzą zupełnie nowe emocje i mimo nierozwiązania pierwotnych próbują zająć ich miejsce. Problem wciąż wraca i przenosi się na relacje współczesne.
Przypominanie o nim to nie jątrzenie a próba elementarnego wyrównania krzywd.
Pojawia się pytanie o stan sumienia żyjących jeszcze morderców i spadkobierców ich ideologii. Czy odpowiedzią może być ciągły wzrost ich popularności po 80 latach i wciąż aktywny mit wśród nowych pokoleń?
|