cm hp.jpg
Cmentarz w HP to bezsprzecznie kawałek dawnej Polski i polska ambasada. Mało kto tu zagląda. Cmentarz wyrwany naturze będzie istniał tak długo, jak będzie trwała szersza pamięć o Hucie.
Tutaj miejsca dość, cmentarz nikomu nie wadzi, ale te na obrzeżach miast po cichu zamieniają się w parki i padają ofiarą deweloperki. Cmentarze też umierają?
Mnie wystarczy jeden grób i jedno nazwisko dla ciągłości historycznej miejsca: Bernacki.
bernacki.jpg
To właśnie do Bernackiego z Poznania dzwonię przed każdym tu przyjazdem prosząc o pozwolenie wjazdu i gościnę na terenie dawnej rodzinnej wsi jego ojca, dziadków i pradziadków. Czuję się polecony i oddany w ich opiekę. A wielu ich tu: kilka linijek imion na kamiennym pomniku z różną data urodzenia, ale jedną wspólną datą śmierci: 28.02.1944.
Natychmiast po naszym tu przyjeździe zjawiają się służby. Niby jechaliśmy tu bokami, ale doskonale wiedzą gdzie byliśmy. Atmosfera luźna. Wraz n nimi przyjechał weteran z Donbasu z postrzałem biodra i czas nam upływa na ciekawych opowieściach. Początkowo przeraził mnie słój ze złotawą cieczą, jaką ze sobą przywiózł, ale zawartość okazała się brzozowym sokiem
sława.jpg
sok.jpg
biwak.jpg