[Jan]

WYPRAWA DO IRANU - Dzień 16
Wyspani, ruszamy przez Armenię. Drogi w tej części Armenii są złe lub bardzo złe – same muldy, jak na naszych stokach narciarskich. Pojawiają się także dziury, prostokątne/kwadratowe. W pewnym momencie spotykamy winowajców – dziurkaczy, „specjalistów”. Specjalistom to naprawdę trza być, aby taką drogę łatać. Można to porównać do chęci cerowania stringów z koronki koniakowskiej, ani to nie ma sensu ani się nie da, no chyba, że się jest „specjalistom”.
W Kapan na skrzyżowaniu spotykamy trzech Irańczyków na dwóch motorach, chyba chińskiej produkcji. Styl jazdy jednak ciągle irański, na czerwonym nie wytrzymali - poszli, trzymają się cały czas nas, chcąc udowodnić, że 200cm3 może więcej. Tomek stwierdził, że są jak pchły, niby tylko dwóch, a wszędzie ich pełno. Na podjazdach ich zostawiamy i, jak stajemy aby robić zdjęcia, mijają nas z gestem triumfu :-). Na jednym z postojów seria zdjęć z „pchłami” (teraz obskoczyli mój motocykl) i.... każdy w swoją stronę.
Po drodze zajeżdżamy do Tatev i monastyru położonego w tejże miejscowości. Turyści normalnie przemieszczają się tam kolejką górską nad dwiema dolinami, a my do samego końca na motocyklach. Początek to miły i przyjemny asfalcik, ale pod górę zrobił się szuter i sporo zakrętów. Warto było dla tej drogi. Warto było i także dla samego monastyru, remontowany, a jednak ciągle robi spore wrażenie, choć troszkę rusztowaniami obłożony. Coś w tych monastyrach jest i nie da się tego opisać. Przynajmniej mój język sobie chyba z tym nie poradzi. Podziękowanie za wyjazd z krainy Allacha i prośba o bezpieczny przejazd przez krainę komunistów (ależ popieprzony ten świat).
Droga się poprawia ale temperatury na przełęczy pow. 2500 spadają do 5oC, na jednej z nich zlało nas równo. Chwila oddechu przy jeziorze Sevan, położonym na wysokości ponad 2000 m npm. Sporo niedokończonych hoteli, po co komu one? Jestem tutaj drugi raz i zawsze ponuro, zimno i leje!
Po przejechaniu długiego tunelu pod Aregunyac Lerner do miejscowości Dilijan - inny świat. Lepsze drogi, temperatura podskoczyła do 24oC i jakoś bardziej zadbane to wszystko, choć do ideału to jeszcze daleko droga.
Już mi ta Armenia zaczęła się podobać, aż tu na granicy.... wszystko pierdut! Podjeżdżamy pod okienko - komenda „nazad” do szarego, obskurnego budyneczku. Coś mi to przypomina. Aby nie przeciągać relacji, znowu wyszliśmy ubożsi o sporą kasę, za to, że wyjeżdżamy?!?!?! Normalnie Afryka, tylko Murzyni biali. Przy próbie prośby o wyjaśnienie za co ta kasa, odesłano mnie do tablicy ogłoszeń, abym sobie mógł po ormiańsku przeczytać Dekret. Pies ich lizał, przez jakiś czas się tutaj nie pokarzemy, tym bardziej, że strzeliło nam kilka zdjęć, to z przodu, to z tyłu :-)
Po stronie gruzińskiej miło, szybko i przyjemnie. Tniemy do Tibilisi już po ciemku, hostel i rano pewnie pozwiedzamy.