Witamy w Rosso!
Wiele osób ostrzegało nas przed tym miejscem i tylko jedną wypowiedź można było zinterpretować pozytywnie - kto nie był w Rosso ten nie był wcale w Afryce...
Trzymaliśmy się tego zdania do końca, dawało ono nadzieję na przygodę i niesamowite przeżycia i... wszystko się sprawdziło...
Dojeżdżamy do Rosso i zatrzymujemy się przed zamkniętą bramą graniczną. W jednej sekundzie oblega nas falujący tłum majfrendów, sprzedawców kart do telefonów i zwykłych ciekawskich. Nie chcemy być niemili więc z wielkim uśmiechem odpowiadamy na wszystkie pytania 'nie, dziękuję'. Okazuje się jednak, że przeczymy sami sobie bo jeśli czegoś sobie nie życzymy musi być to poparte smętnym lub lekko groźnym wyrazem twarzy i tyle o ile męskie zdanie w tym przypadku brane jest pod uwagę o tyle babskie starania wzbudzają tylko wesołość i śmiech - baba na motocyklu ubrana jak facet i w dodatku udaje groźną - zabawne.
Opuszczamy w końcu wiwatujący tłum i wjeżdżamy na granicę, impreza dopiero się zaczyna.
Sama granica przypomina trochę cyrk, przynajmniej tak próbujemy ją odbierać by nie tracić dobrego humoru. Kowal otoczony chmarą pomagaczy zabiera nasze paszporty i rusza na podbój kilkudziesięciu celniczych okienek. My zostajemy pilnować dobytku i obserwować otaczające nas przedstawienie. Na pierwszym planie przebierańcy legitymujący się jako żandarmeria lub celnicy, głośni, wymachujący rękami, natarczywi i całkowicie akceptowani przez prawdziwych mundurowych którzy z poważną miną i zrozumieniem odganiają przebierańców po czym mrugnięciem oka w ich kierunku zezwalają na dalsze popisy. Na drugim planie mamy cywilnych pracowników granicy pełniących niezwykle ważne funkcje jak wypisywanie biletów na prom i spisywanie danych naszych motocykli po raz dziesiąty. Tuż za nimi statyści czyli wszyscy Ci którzy tworzą tzw folklor - panie sprzedające miniaturowe pączki i owoce, tłumy czekające na prom, starsze kobiety roznoszące funkcjonariuszom herbatę i cała banda dzieciaków i ciekawskich.
Co jakiś czas z czeluści budynku zwanego biurowcem a przypominającego nasze dawne pgr-y wynurza się Kowal i z coraz większym wyrazem rezygnacji na twarzy informuje nas o kolejnym świstku do wypełnienia, ubezpieczeniu do wykupienia czy okienku do odwiedzenia. Słono nas ta granica kosztowała, do dziś nie wiemy które opłaty były a które nie były obowiązkowe. Czasami mieliśmy wrażenie, że niektóre z nich były wymyślane na poczekaniu. Odgrażamy się, że w drodze powrotnej tniemy koszty i nie pozwolimy wycyckać się do końca. Czy nam się udało? Dowiecie się później.
Teraz cieszymy się, że po kilku godzinach bieganiny dostajemy pozwolenie na opuszczenie Mauretanii i w końcu, promem przedostajemy się na drugą, senegalską stronę rzeki.
Nie zdziwiło nas wcale, że już w momencie kiedy nasze przednie koło dotknęło stałego lądu zostajemy otoczeni przez majfrendów, bogatsi o doświadczenia z poprzedniej granicy nie dajemy się tak łatwo omotać, z miną pokerzysty dziękujemy za usługi i zabieramy się do działania na własną rękę. Senegalscy majfrendzi okazują się jednak bardzie stanowczy niż ich poprzednicy, na nagabywaniu się nie kończy, pojawiają się groźby, wyzwiska i szarpanie za rękawy. This is Africa, trzeba walczyć.
W pierwszej kolejności, dzierżąc w ręku pre-wizy, udajemy się do biura gdzie będziemy mogli wyrobić wizy docelowe - właściwie to jedyny powód dla jakiego znaleźliśmy się na tej owianej złą sławą granicy, to jedyne przejście gdzie można zostawić odcisk palca i wyszczerzyć zęby do zdjęcia. Na szczęście wszystko idzie sprawnie, obsługa uśmiechnięta, życzliwa i pomocna a pokój w którym załatwiamy wizy klimatyzowany, przy czterdziestostopniowym upale na zewnątrz przedłużaliśmy wizytę by móc jak najdłużej w nim posiedzieć.
Wizyta na granicy senegalskiej należała do przyjemnych, był czas na fotografowanie i przyglądanie się jak żyją ludzie w tej przygranicznej wiosce. Po szarej i smutnej Mauretanii byliśmy zachwyceni kolorowymi strojami, życzliwością i uśmiechami ludzi krzątających się na brzegu, taki mały przedsmak tego co czeka nas za graniczną bramą...
Wjeżdżamy do Senegalu! Granica w Rosso zapadła nam jednak w pamięć i od tej chwili za najbardziej obraźliwą obelgę uznajemy - "Twoja stara sprzedaje pączki w Rosso"
Pierwszy postój w Senegalu robimy dopiero w ST. Louis - byle dalej od granicy. Głodni i zmęczeni szukamy pierwszego lepszego lokalu gdzie moglibyśmy coś zjeść i odpocząć. Wybór padł na maleńką przydrożna knajpkę, nie wiedząc czego można spodziewać się po senegalskiej kuchni postanowiliśmy eksperymentować. Na pierwszy strzał poszły pierożki z mięsem i cebulą smażone na głębokim tłuszczu a zwane Fataya, pierożki te można było zamówić w wersji royal a wtedy do takiego pieroga wkładano sadzone jajo, nam jednak bardziej przypadła do gustu wersja podstawowa. Oprócz Fatayi zamówiliśmy coś lokalnego w myśl zasady by jeść to co jedzą miejscowi, dzięki temu dostaliśmy smażona rybę, sałatkę ze świeżych warzyw, ryż z potrawką z kawałkami kurczaka a do tego piekielnie ostry i smaczny sos którego kupienie i przytarganie do Polski jako pamiątki było moim celem do końca wyjazdu. Obsługa lokalu okazała się mówiącą w języku angielskim wesołą rodziną więc szybko przełamaliśmy pierwsze lody, były wspólne zdjęcia, opowieści i pomoc przy wymianie waluty. Lokal opuszczaliśmy niechętnie i nie spiesząc się zbytnio, nocleg i tak zaplanowaliśmy gdzieś na sawannie.
Od tego czasu trochę zwolniliśmy, częściej się zatrzymywaliśmy by spotkać się z ludźmi czy by zachwycić się krajobrazem. Największe wrażenie, głównie na męskiej części naszej ekipy, robiły smukłe, wysokie i szczodrze obdarzone w to i owo przez naturę Senegalki. Czasami miało się wrażenie, że panom głowa okręci się dookoła. Piękni ludzie - orzekliśmy jednoznacznie, bo zarówno panie jak i panowie charakteryzowali się sportową sylwetką, długimi nogami i kształtami których pozazdrościłaby niejedna europejka czy europejczyk.
Im dalej jedziemy tym bardziej robi się afrykańsko. Zachwycają nas pierwsze napotkane baobaby, zachowujemy się jak dzieci więc po chwili podchodzi do nas tłumek z pobliskiej wsi. Jesteśmy dla nich taką samą atrakcją jak oni dla nas więc rozumiemy się doskonale mimo, że nie mówimy w tym samym języku, baba z babą zawsze się dogada... ale o tym trochę dalej...
Na swojej trasie napotykamy nawet polski akcent. Kątem oka, jadąc przez kolejną wioskę, zauważamy białego orła na czerwonym tle, to koszulka jakiegoś dzieciaka przyciągnęła naszą uwagę. Zawracamy bo obrazek był niesamowity. Niestety widok dwóch ryczących maszyn z białymi, dziwnie ubranymi jeźdźcami nieźle wystraszył dzieciaki. Kiedy podjechaliśmy w miejsce gdzie zobaczyliśmy chłopca w koszulkach ich już nie było. Porzucili osła i dwukółkę i w szalonym tempie uciekali gdzieś za horyzont. Z pomocą przybiegli starsi koledzy chłopca z orłem i po chwili przekonywania go, że jesteśmy przyjaźnie nastawieni udało nam się przybić mu piątkę. Próbowaliśmy wytłumaczyć powody naszego zainteresowania i chwilami mieliśmy wrażenie, że nam się udało. Chłopiec dumnie prezentował orła na swojej piersi i pozwalał się fotografować, to, że jednak nie ma pojęcia dlaczego jest w centrum uwagi uświadomił nam jego kolega wypinając pierś odzianą w koszulkę z jedną z postacią z bajek i również domagając się zdjęć... Zadowoleni z siebie młodzi Senegalczycy jeszcze długo patrzyli w ślad za nami.
Senegal zatrzymywał nas jeszcze wielokrotnie, czasem po to by posmakować nieznanych nam owoców lub zapełnić brzuchy dostępnymi na każdym rogu mandarynkami, innym razem by przejechać się dwukółką czy odnaleźć się na mapie gdy nagle nazwy miejscowości przestają się zgadzać. Jednak jedno miejsce zatrzymało nas na dłużej....
Niewielka wioska tuż przy drodze, kilka szałasów, jedna studnia, chmara dzieciaków i grupa rozbawionych kobiet. To wtedy pozbywamy się wszystkich smyczy i breloczków wiezionych z Polski, dzieciaki karnie na komendę matki ustawiają się w kolejce po upragniony gadżet a każdy nawet najmniejszy drobiazg budzi ich zachwyt. Po takim wstępie zostajemy uznani za swoich i zaproszeni do wioski. Dookoła bieda, porządek i uśmiechnięci ludzie. Widać, że nie jest im łatwo ale są dumni z tego co mają i nie wstydzą się tego pokazać. Zapraszają do domów, podają do potrzymania dzieciaki i częstują orzeszkami. Kowalowi proponują nową żonę z dwójką dzieciaków i trzecim w drodze, męża tez ma ale ten akurat wyjechał do pracy w Dakarze więc tak jakby go nie było. Martyna za to dopytywania jest o szczegóły anatomii naszych panów a szczególnie o jeden jej element. Przekornie twierdzi, że u naszych chłopaków nic nie ma czym wzbudza ogólną wesołość i niedowierzanie. Panie z wioski jednak wiedzą lepiej, przecież to widać gołym okiem... popierając swoje słowa gestami i wspominając coś o baobabach... Baba z babą się dogada... nawet jeśli nie mają wspólnego języka...
Opuszczamy gościnną wioskę i kierujemy się dalej, do Gambii mam już całkiem niedaleko, jeszcze tylko kilkadziesiąt kilometrów asfaltu, krótki slalom pomiędzy dziurami, trochę rudego szutru który sprawił, że nasze maszyny w końcu zaczęły wyglądać tak jak powinny...
...i nagle, jakby na końcu drogi, widać zabudowania, kilka baraków, jeden, siedzący w cieniu drzewa pan w mundurze i wielki znak The Gambia! Jesteśmy! Udało się! Dojechaliśmy do Gambii...
CDN..... niebawem
