„Łicz beter, mister?” – XRV, XTZ i 406 po Turcji. [2010] [Archiwum] - Africa Twin Forum

Beddie

28.06.2010, 17:19

Beddie

28.06.2010, 17:31

Rano okazało się, że dookoła jest mnóstwo szkieł. Zrobiliśmy więc jeszcze kilka pamiątkowych fotek motocyklom i pojechaliśmy dalej.

Beddie

28.06.2010, 18:01

Beddie

28.06.2010, 18:19

Beddie

28.06.2010, 18:29

Na autostradzie jadę sobie grzecznie 130 kmh i udaję, że nie deprymuje mnie, że wyprzedzają mnie ciężarówki i autobusy, w dodatku całkiem blisko...
Mimo grzecznej prędkości co chwilę tracę Kuchiego z oczu, w końcu zwalniam i widzę, że dojeżdża do mnie, leżąc na baku za owiewką. W końcu, po zrównaniu ze mną daje jakieś rozpaczliwe, wcześniej nieuzgodnione znaki i spycha mnie na pobocze. Zatrzymujemy się. Podchodzę zdziwiony i pytam ,co się dzieje. Okazuje się ,ze w tenerze coś stuka w silniku i słabnie z minuty na minutę, stąd problem z dojechaniem do mnie i zasygnalizowaniem, że coś nie tak. Włączamy więc silnik w yamasze, chcąc posłuchać we dwójkę, co to może być. Wyłączamy po sekundzie, przerażeni. Z silnika dochodzi, nie stukot, tylko rytmiczne napi..dalanie, jakby ktoś młotem walił w żeliwny kociołek. Po niefortunnej konsultacji telefonicznej próbujemy pojechać do nieco bezpieczniejszego miejsca. Okazuje się, że z każdym metrem z tenerą jest gorzej…

Beddie

28.06.2010, 18:35

czosnek

28.06.2010, 18:37

No Hitchcock jak pragnę zdrowia. Trzymasz w napięciu tymi odcineczkami ;)

graphia

28.06.2010, 18:38

dawaj dawaj..... no niech już będzie o tej tenerze i niech wyjdzie że Afra lepsza :D

Beddie

28.06.2010, 19:01

Beddie

28.06.2010, 19:13

jacoo

28.06.2010, 20:54

trillller w odsłonach kilku zdaniowych....mi sie podoba

DAWAYYYYYYYYYY dalej bo Cie zlinczują

Beddie

28.06.2010, 22:02

Wegrzyn

28.06.2010, 22:11

Ciekawie to wszystko wygląda.... czekam na ciąg dalszy :D

wieczny

28.06.2010, 22:21

Yeeeaaahhhhh :rules:

JARU

28.06.2010, 22:48

nie zdziwi mnie jeśli się okaże, że ta relacja jest pisana z jakiejś kafejki internetowej w Istambule:D:D

graphia

28.06.2010, 22:49

Z kanistra ubywa w miarę rozwoju sytuacji ;-)

Beddie

28.06.2010, 23:04

Beddie

28.06.2010, 23:41

A.Twin

28.06.2010, 23:52

Nie śpimy.
Czekamy :D

Beddie

29.06.2010, 00:03

mx-wulkan

29.06.2010, 00:13

Brawo czadu chcemy wiecej,chcemy wiecej!!!

Beddie

29.06.2010, 00:29

Beddie

29.06.2010, 00:46

Beddie

29.06.2010, 00:51

Beddie

29.06.2010, 01:18

Beddie

29.06.2010, 01:23

Beddie

29.06.2010, 01:50

Wegrzyn

29.06.2010, 06:55

Ale widoki, normalnie dech zapiera :Thumbs_Up:

felkowski

29.06.2010, 07:42

Powiem tak, to się nazywa PRZYGODA. Przez duże P:Thumbs_Up:. Z niecierpliwością czekam na CDN.

graphia

29.06.2010, 07:49

Klasa. Znając siebie i swoją wylewną osobowość napisałbym pewnie tylko, że byłem tam i tam, było tylu i tylu koszt taki i taki.... A tu napięcie, natężenie, odpowiedni woltaż ;-)

rumpel

29.06.2010, 09:11

Czad!

tomekc

29.06.2010, 13:00

Super wycieczka i piekne foty/opis - czekam na ciag dalszy

Lewar

29.06.2010, 13:31

Fajnie się czyta, szczególnie o miejscach, w których było się samemu.
Autostrada Edirne - Stambuł to najbardziej pechowa droga dla motocyklistów z Bulandy jaką znam. Razem z moim, awaria twojego kolegi była czwartym przypadkiem o jakim słyszałem, chociaż generalnie to wcześniej rozchodziło się o "prundy".
Kontynuuj:)

Lucky Luke

29.06.2010, 14:22

Świetny opis. Czekam na ciąg dalszy

cheniek

29.06.2010, 14:58

Oj czekamy czekamy ..... :lukacz:
Wysoko poprzeczkę sobie postawiłeś :D

A.Twin

29.06.2010, 16:06

Sorki, te kości tak sobie po prostu leżały ?
Wyglądają na ludzkie.
Tzn. w okolicy ludojady, ludożercy lub miejsce odnalezienia ciała.
Do ZONE REALITY się nadaje.
Wulkanik miodzio.

garbaty

29.06.2010, 17:07

nie lezaly, ale chodzily... wiadomo jaki apetyt czlowieka nachodzi po takich przeprawach ;)

harnas_wro

29.06.2010, 17:25

Jak byłem ciekaw co w następnym odcinku Prisonbreak'a to ściągałem z sieci ... ale za cholerę nie mogę wygooglać następnego odcinka "Łicz beter..." :mur:
ma ktoś może ?:zdrufko:

:bow: :bow::bow: Beddie ...

matjas

29.06.2010, 20:43

hehe... w końcu się widzę zabrałeś do napisania to kapcie spadają. miło się czyta i miło mieć świadomość, że moja była luba Cię tam zawiozła i... przywiozła :) hehe ;)
dawaj dalej!
majtas

Gradient

29.06.2010, 20:51

Normalnie czad!! Już nie mogę się doczekać odcinka, w którym dowiemy się o tajemniczym waleniu z serca tenery. Trzymasz w napięciu tak,że mięśnie mi ścisnęło po przeczytaniu tego wszystkiego. Szkoda mi kolegi,który nie mógł doświadczyć tego samego co ty.

graphia

29.06.2010, 21:09

Łicz beter? Tylko co to i gdzie to 406? Peugeot jakiś?

harnas_wro

29.06.2010, 22:06

Łicz beter? Tylko co to i gdzie to 406? Peugeot jakiś?

to się pewnie okaże na 1389 stronie tego wątku :D

a może zrobić konkurs jaki, np. ?
a) co to 406 ?
b) co dolega Tenerce ?

rambo

29.06.2010, 22:19

w tenerce poszła panewka
406 to zasięg kilometrów na baku czwórki bediego do 1 kontrolki rezerwy :D

harnas_wro

29.06.2010, 22:47

w tenerce poszła panewka
406 to zasięg kilometrów na baku czwórki bediego do 1 kontrolki rezerwy :D

no to pozamiatane ... i po konkursie ...:mur:

ps. kurde jednak jest ktoś kto już zna tą historię :haha2:

graphia

30.06.2010, 08:41

no to pozamiatane ... i po konkursie ...:mur:

ps. kurde jednak jest ktoś kto już zna tą historię :haha2:

Zna bo sobie z netu ściągnął... może ma torrenta? :D

Beddie

30.06.2010, 17:03

W miarę opowieści wszystko wyjaśnię. Relacja pojawia się po kawałku, ponieważ sporządzam ją w wolnych chwilach, a że nie przygotowuję wcześniej tylko piszę na bieżąco i wyszukuję zdjęcia, to dlatego to trwa dłużej. Nie kryję zadowolenia, że komuś chce się czytać...

baggins

30.06.2010, 21:53

Chce chce, przygoda i historia cacy :Thumbs_Up:
pozdro

JuIo

01.07.2010, 12:29

Co niektórzy się niecierpliwią, w związku następnym sezonem dreszczowca pt. "Łicz beter" :D

oskar_z

02.07.2010, 12:43

Od kilku dni co rano sprawdzam a tu nic. Ile jeszcze mamy czekać?!

PUFF

02.07.2010, 13:41

Respect!
Zajrzalem do watku z ciekawosci, mowie pewnie kolejne porownanie tyranow lat 90-tych, a tu takie zaskoczenie!
Z niecierpliwoscia czekam na ciag dalszy.

Beddie

02.07.2010, 14:54

Beddie

02.07.2010, 14:58

Beddie

02.07.2010, 15:23

Beddie

02.07.2010, 15:49

Beddie

02.07.2010, 15:52

Temu balonowi, co był tuż nade mną nie zrobiłem zdjęcia, gdyż, widząc reakcję widzów i ilość obiektywów, wymiękłem i uciekłem do namiotu. Umieszczone foty są zrobione już po wyjściu w gatkach...

graphia

02.07.2010, 17:29

:haha2:

Wegrzyn

02.07.2010, 23:39

Zdarza się nawet najlepszym :haha2:

matjas

03.07.2010, 18:47

:dizzy:
weubie się kręci i chce się uciekać.
pisz Pan bo pięknie piszesz.
m
a
t
j
a
s

Mech&Ścioła

04.07.2010, 00:06

Beddie, super relacja! Dzięki! :bow:
Czytam, zachwycam się i czuję się jakbym sam był uczestnikiem tego wyjazdu! Nie ustawaj w pisaniu:) Pozdrawiam!

jochen

04.07.2010, 23:11

No, panie, to było naprawdę dobre, zdrowom się obśmiał, zapodawaj dalej:Thumbs_Up:, takie scenariusze to tylko życie jest w stanie napisać:D

Beddie

05.07.2010, 11:19

Beddie

08.07.2010, 10:34

Beddie

08.07.2010, 10:40

Tutaj w wyjątkowym zagęszczeniu można obejrzeć wczesnochrześcijańskie pozostałości - kościoły, kaplice, malowidła. Obiekty poza terenem muzeum nie są traktowane ze szczególnym szacunkiem. Pod fragmentami kaplic spotkać można zaparkowane skutery, uchwyty do wiązania zwierząt i poidła i tego typu urządzenia. Sam nie wiem, czy takie współżycie z historią cieszy, czy nie...

krzsiek

08.07.2010, 15:40

Świetna wyprawa i relacja:) Czekam na dalszy ciąg.

Mam tez dwa pytania. Wiesz może na jakim oleju jechał kolega?
I mógłbyś podać jakie miał ubezpieczenie w PZU? Pytam szczególnie pod katem obsługi holowania, naprawy lokum i pokrycia kosztów w razie czego o czym pisałeś.

Sam miałem coś podróżniczego w Warcie - "Warta travel", ale po przeczytaniu warunków jest więcej wykluczeń niż tego co zapewniają.

pozdro

Wegrzyn

08.07.2010, 17:36

Beddie

12.07.2010, 10:52

Kolejnym etapem mojej eksploracji Turcji było opuszczone skalne miasto Cavusin. Ponoć jeszcze w latach sześćdziesiątych mieszkali tam ludzie, dopóki nie osunęła się część skały, na której stoi to miasto.
W niesamowity sposób łączą się tam style architektonicznie, widać wpływy różnych kultur. Stosunkowo nowe zabudowania wkomponowane są w takie, które pamiętają naprawdę dawne czasy. Dodatkową atrakcją jest przepiękny widok naokoło miasta. Niesamowite w kształtach formacje skalne mają przeróżne kolory – od rażącej bieli, poprzez szarości, róż, odcienie zieleni, brąz, grafit. Na zdjęciach, niestety, tak dobrze tego nie widać, poza tym faceci na kolorach się nie znają, więc może to było wrzosowo - kawowo – bladopistacjowo jakieśtam…
<o:p> </o:p>

Beddie

12.07.2010, 12:13

Beddie

12.07.2010, 12:33

Gdzie nie spojrzeć - pięknie.

Beddie

12.07.2010, 14:18

Beddie

12.07.2010, 14:25

Beddie

12.07.2010, 14:42

Beddie

12.07.2010, 14:51

puntek

12.07.2010, 14:56

fjutki są super, zdjęcia powalają wszystkie ...!

jaki to obszar ? tak około ?

Beddie

12.07.2010, 15:01

Beddie

12.07.2010, 15:12

jaki to obszar ? tak około ?
Najlepiej sprawdzić to na mapie - Kapadocja to prowincje Aksaray, Nevşehir, Niğde, Kayseri i Kirşehir. Łącząc te miasta linią mniej więcej mamy zaznaczoną Kapadocję. Ja chciałem dostać się tam szybko, bo "strona turecka" zmarnowała masę mojego czasu, więc pojechałem autostradą do Ankary, potem E90 do Aksaray, zwanego "bramą Kapadocji", które leży u stóp wulkanu widocznego na niektórych zdjęciach.

Beddie

12.07.2010, 16:04

Mimo usilnych starań nie wszędzie dało się wjechać, nawet Afriką.

Beddie

12.07.2010, 16:34

PARYS

12.07.2010, 21:02

Ty niezła ta łaźnia stary!
A ta przed wejściem to twoja łaziebna?

Beddie

12.07.2010, 21:13

Ty niezła ta łaźnia stary!
A ta przed wejściem to twoja łaziebna?

W rzeczy samej, ino ubrana gęściej.

matjas

16.07.2010, 09:48

wybaczcie ale nie mogę się powstrzymać:
słowo 'chujnia' nabrało dla mnie zupełnie nowego znaczenia :haha2::haha2::haha2:

matjas ;)

http://1.1.1.2/bmi/africatwin.com.pl/images/smilies/wink.gifhttp://1.1.1.2/bmi/africatwin.com.pl/images/smilies/wink.gifhttp://1.1.1.2/bmi/africatwin.com.pl/images/smilies/wink.gif
matjas

________

Jaro-Ino

26.07.2010, 14:47

No i co z dalszą opowieścią? Jak ma się Tenera? Beddie pisz bracie, bo ciekawość zżera, a w temacie cisza....

Ludwik Perney

26.07.2010, 16:57

wybaczcie ale nie mogę się powstrzymać:
słowo 'chujnia' nabrało dla mnie zupełnie nowego znaczenia :haha2::haha2::haha2:

O tak!
Niezła chujnia! Podobnie wyglądają piaskowe skały w Czeskim Raju, tyle, że są wyższe i nie mają tych.. no.. żołędzi hahaha!

Beddie

27.08.2010, 18:09

Myjnia dobrze mi zrobiła, więc z przyjemnością i zapałem wyruszyłem na dalsze zwiedzanie kraju. Wiedziałem już, że do Kapadocji wrócę z jakimś towarzystwem, więc zostawiłem sobie parę kąsków na następny raz i pojechałem dalej.
Chciałem zobaczyć turkusową kopułę na klasztorze wirujących derwiszów w miejscowości Konya– tę, która występuje na większości folderów o Turcji. Jechało się tam dość monotonnie, akurat centralna Anatolia to rolnicza część Turcji, więc mijałem nawadniane pola poprzedzielane pięknymi stepami. Okazało się, że to, co z daleka wyglądało apetycznie z punktu widzenia jeźdźca, to z bliska okazywało się łąką usianą tak dużymi kamieniami, że nie podjąłem się wjazdu w taki teren.
Chciałem dojechać jak najdalej, więc po drodze zastała mnie ciemność. Nauczony doświadczeniem z Kapadocji, że wystarczy zjechać paręset metrów w bok i z pewnością znajdzie się urokliwe miejsce na nocleg, nie przejmowałem się zbytnio. To był błąd. Tam nie było żadnego nadającego się miejsca na biwak, zwłaszcza, że od kilkudziesięciu kilometrów śmierdziało nawozem z pól, i o w dodatku nie naturalnym, tylko jakimiś słodkawymi chemikaliami przyprawiającymi o mdłości. W końcu zjechałem gdzieś w jakąś boczną asfaltówkę, potem w trawę i, kąszony przez dorodne insekty, zabrałem się za rozbijanie namiotu. Rano okazało się, że jestem w jakimś koszmarnym miejscu niewyszukanych schadzek, pijackich ognisk itp. Dramat, syf, jakieś rowki melioracyjne ze śmierdzącą wodą, fundamenty po zrujnowanym domu i inne atrakcje przynależne do miejsc tego typu. Miałem ochotę zwijać obóz w kasku, żeby nikt nie widział, jaki idiota stacjonuje w takich „okolicznościach przyrody”.
Pozbierałem się szybko i pomknąłem do Konya.

Beddie

27.08.2010, 18:15

Na miejscu poznałem sympatycznego właściciela, czy też dzierżawcę stacji benzynowej Total, który nie chciał mnie wypuścić z biura prze prawie godzinę, ponieważ, po powrocie z kilkuletniego pobytu w Stanach w latach osiemdziesiątych, nie miał okazji rozmawiać po angielsku.
Ostatecznie dotarłem do muzeum. Absolutnego zakazu robienia zdjęć w środku złamać się nie dało, ale zewnętrze na fotkach mam.
Tam, oprócz wielu grobowców zasłużonych dla tego ruchu, dzieł założyciela, starych egzemplarzy Koranu, była, między innymi, szkatuła z włosem z brody Mahometa.
Chodziłem sobie spokojnie między płaczącymi ze wzruszenia ludźmi, oglądałem (bez łez) to, co oni, spokojnie wyróżniałem się swoim pstrokatym strojem i kaskiem w ręku, aż nagle, pośród pochlipywania wzruszonych i szeptów pozostałych, usłyszałem cmokanie, syczenie i tego typu odgłosy paszczą.
Oczywiście nie przeszło mi przez myśl, że to do mnie ,ale, wiedziony niemęską ciekawością, zacząłem się rozglądać, któż to jest autorem tych treli. Okazało się, że to spora grupa (jakieś pół sali) tradycyjnie ubranych kobiet patrzy na mnie i wydaj te dźwięki. Ech, życie, pomyślałem, co prawda nie mój target, ale to zawsze miło zwrócić na siebie uwagę niewiast… Życie, do którego wzdychałem z lubością, jak zwykle okrutnie sprowadziło mnie na muzułmańską ziemię. Szacowne niewiasty zaciągnęły mnie do nie mniej szacownej gabloty ze szkatułą i uwiesiły się rękawów. Żebraczki, tutaj?
Biorą mnie „na kłaka Mahometa”? Szybko sprawa się wyjaśniła. Otóż bez należytej czci przechodziłem kilkukrotnie obok szkatuły, bezczelnie czytając podpis, a nie ucałowałem rogu gabloty, oczywiście przyklęknąwszy uprzednio. Panie obrazowo zademonstrowały wąsatymi ustami, czego ode mnie oczekują.
Cóż, otrzepałem się z bab i uciekłem. Nie będę całował się z jakąś cholerną ikeowską szklaną szafką. Ja w takiej trzymał bym kieliszki i gorzałę, a nie inkrustowane puzderko z włosem. Przez całą salę ścigał mnie powszechny pomruk niezadowolenia.
Po dopadnięciu wyjścia, już dostojnym krokiem, oddaliłem się, żeby sfotografować kopułę.
Jako, że to czas przedsezonowy, to w ogrodzie wokół klasztoru Mevlany trwały prace. Okiem laika polegały one na tym, że mężczyźni siedzieli w półciężarówkach i palili, a leciwe kobiety ubrane od stóp do głów wypinały wielkie tyłki (może to te same, co widział Sneer we Włoszech w swojej relacji), grzebiąc niemrawo w ziemi. Stąd znakomitą większość zdjęć tego przybytku z zewnątrz okraszają, nie bójmy się tego określenie, rzycie.

Beddie

27.08.2010, 18:37

Upał w Konya był niemiłosierny, asfalt pod wpływem temperatury zrobił się niezwykle śliski, co skutecznie odbierało radość z jazdy, więc opuściłem to miasto i pojechałem dalej. Postanowiłem, że odwiedzę mojego tureckiego wybawcę, który dostarczył mi benzynę na ankarskiej obwodnicy. Odgrzebałem więc w głowie nazwę miasta, którą wymienił zapraszając mnie do siebie. Facet seplenił i nie mówił zbyt wyraźnie, ale na mapie odnalazłem miejscowość o nazwie podobnej do tej, którą wymienił i pojechałem tam zrobić mu niespodziankę. Dojechałem na miejsce i napisałem smsa, że jestem Aksehir i chętnie się z nim spotkam. Koleś odpisał, że też się chętnie spotka, tylko po jaką cholerę ma jechać do Aksehir, skoro mogę przyjechać do niego do Eskisehir. Cóż, pojechałem do złej miejscowości… Żeby poprawić sobie humor, postanowiłem zobaczyć stolicę tureckiej ceramiki o wdzięcznej nazwie Kutahya a potem pojechać do Eskisehir. Okolice zmieniły się z rolniczych na przemysłowe. Z racji obfitości kolorowych glinek mijałem co chwilę niemiłosiernie dymiące wypalanie ceramiki. Dla rozprostowania kości i posilenia się zjechałem na jakąś zielonkawą glebę na krótki postój.

Beddie

27.08.2010, 19:17

Kutahya mnie nie zachwyciła, więc olałem fotografowanie i pojechałem do Eskisehir. Na miejscu okazało się, że kolesiowi coś wypadło w pracy i dostępny będzie dopiero późnym wieczorem. Nie chciało mi się czekać paru godzin, wymyśliłem więc sobie, że może bym tak objechał Morze Marmara… Albo chociaż kawałek… Nikt nie protestował, więc propozycję zatwierdziłem.
Z Kuchim byłem umówiony, że nie oddalę się od Istambułu bardziej, niż na dobę jazdy, żeby, w razie szybkiego załatwienia transportu móc sprawnie tam wrócić i pomóc.
Nauczony przykrymi doświadczeniami z szukaniem miejsc na nocleg po ciemku od pamiętnej miejscówki pod Konya zawsze przed zmrokiem miałem już rozbity obóz.

Beddie

27.08.2010, 19:33

Skoro już zatwierdziłem swoją propozycję odwiedzenia morza Marmara to trzeba było zamienić ją w czyn. Zamieniłem. Pojechałem nad morze, wykąpałem się, wywaliłem fajnie na grząskim żwirze i uznałem, że można by też zerknąć na morze Egejskie i sobie porównać, czy tak samo fajnie można się tam wywalić.

Beddie

27.08.2010, 19:44

Mam do siebie słabość, co skutkuje tym, że nie umiem sobie odmawiać. Jak się wykluł pomysł obejrzenia Troi – znowu nie miał kto zaprotestować, więc pojechałem do Troi. Różne zdania o tym miejscu słyszałem, ale mnie się podobało. Odrobina wyobraźni pozwala docenić solidność tych konstrukcji, których ruiny przetrwały tyle setek lat.

Beddie

27.08.2010, 19:48

Oczywiście kiczowaty Koń Trojański jest okupowany przez Japończyków, którzy oczywiście też tam tłumnie przybyli. Na pierwszy rzut oka to ci sami, którzy denerwowali mnie w Goreme. Słuchawki motorola w uszach też mieli te same.

Wegrzyn

27.08.2010, 21:38

Po prostu ślinka cieknie - takie widoki...

lord

28.08.2010, 10:41

jak mawiał agent Smith w Matrixie - więcej, więcej...

sambor1965

28.08.2010, 18:10

Brawo Beddie!
Super relacja. Kolesie Amerykance, ktorych spotkales nie dojechali do Mongolii. Karstowi beemka zrobila kuku w Uzbekistanie. Spaliła się elektryka. Możesz dopisać BMW 650 do listy łicz beter.
Czekam na ciąg dalszy!

http://karst.smugmug.com/photos/907232838_9Apzm-M.jpg

RAFWRO

28.08.2010, 18:36

Beddie
Fantastyczna przygoda.

Cynciu

28.08.2010, 23:52

no nie, niemożliwe, to nie może być koniec:confused:.
proszę o dalszą inspirację

Beddie

29.08.2010, 00:20

O Troi można poczytać, więc nie będę potencjalnych Czytelników nudził. Zanotowawszy ciepłotę powietrza, jaką pokazał pokładowy termometr ruszyłem w stronę cieśniny Dardanele, po drodze realizując wcześniejszy zamiar porównania wód Marmara i Egejskiego. Nie wywaliłem się nad tym drugim, więc ostatecznie kwestia fajności gleb nie została wyjaśniona. Poleżałem, podglądałem turecką parkę jakąś chwilę, ale, że wiało nudą, zacząłem kombinować, jakie by jeszcze sobie atrakcje zafundować. Wydumałem, że trza by przepłynąć cieśninę i zbadać europejską część Turcji i objeżdżając sobie spokojnie Marmara kierować się w stronę Istambułu po cholerną tenerkę.
Odnalazłem przystań promową, dogadałem się z ekipą pilnującą i biletującą i czekałem spokojnie, aż coś po mnie przypłynie.

Beddie

29.08.2010, 00:29

W końcu prom podpłynął. Załadowałem się, jako pierwszy licząc na to, że szybko będę po drugiej stronie. Okazało się, że podana godzina to termin przypłynięcia promu, a nie odpłynięcia. Obsługa czekała chyba, aż się odpowiednia ilość klientów zbierze. Zbierała się, owszem, ale powoli. To mi pozwoliło poobserwować sobie tych ludzi przez wizjer aparatu. Im czas płynie wolniej, naprawdę. Nawet w nosach dłubią powoli…

Beddie

16.10.2010, 14:37

Po osiągnięciu drugiego brzegu rozpocząłem poszukiwania jakiegoś ciekawego miejsca na nocleg. Spojrzałem na mapę i znalazłem miejsce, w którym kończy się droga. Zdecydowanie należało tam pojechać. I zobaczyć, jak takie miejsce faktycznie wygląda. Oczywiście na żywo sytuacja znacznie odbiegała od wizji kartografów. Przed wyjazdem wyczytałem, że tureccy kartografowie dość twórczo i niefrasobliwie podchodzą do tworzenia map – ta informacja znalazła potwierdzenie w rzeczywistości.
Rzeczywistość za to była znacznie ciekawsza, niżby wskazywała mapa. Przewodnik też nie rozpisywał się o tamtych okolicach, a szkoda. Sporo greckich ruin, tureckie fortyfikacje z pierwszej wojny światowej, malutkie zapomniane osady. Dojeżdżając do końca szutrowych odnóg, napotykałem zdziwione spojrzenia rybaków cerujących sieci i pijących czaj ze szklaneczek w kształcie żarówek. Wszędzie dróżka kończyła się żwirową wąską plażą bez możliwości rozbicia namiotu. Wracałem, szukałem dalej. Jadąc główną drogą dojechałem w końcu do jej końca. To był monumentalny pomnik poległych w tym miejscu Turków w walkach w czasie pierwszej wojny światowej.

Beddie

16.10.2010, 14:41

Wikipedia pisze:
19 lutego 1915 roku duża flota brytyjskich i francuskich okrętów rozpoczęła pierwszy atak na Dardanele, bombardując turecki brzeg. Atak okazał się sukcesem politycznym – Bułgaria przerwała negocjacje z Niemcami, Grecja zaoferowała swoją pomoc, również Włochy zaczęły przejawiać chęć przyłączenia się do Ententy, ale efekt militarny był niewielki. Nowy atak rozpoczął się 18 marca. Jego celem była eliminacja tureckich baterii, zwłaszcza w najwęższym punkcie Dardaneli, gdzie cieśnina ma niecałe dwa kilometry szerokości, i przedarcie się na Morze Marmara. Okręty aliantów miały wyeliminować znajdującą się tam niemiecką eskadrę złożoną z ciężkiego krążownika "Goeben" i lekkiego krążownika "Breslau", a następnie przeprowadzić demonstrację siły wobec Konstantynopola (Stambułu) zmierzającą do wyeliminowania Turcji z wojny. Potężna flota, w której znalazło się 16 pancerników, odniosła początkowo kilka sukcesów, eliminując wiele baterii tureckich. Nie wykryto jednak w porę pola minowego ustawionego przez turecki okręt "Nusret" i po wejściu na nie zatonęło tam wiele okrętów - między innymi 3 pancerniki - brytyjskie HMS "Ocean" i HMS "Irresistible" i francuski "Bouvet", a krążownik liniowy HMS "Inflexible" został ciężko uszkodzony, podobnie jak dwa francuskie pancerniki "Gaulois" i "Suffren".
Poważne straty, oraz zła pogoda spowodowały, że alianci nie ponowili ataku, a wkrótce wskutek zaangażowania się w całą operację sił lądowych, całkowicie zrezygnowali z przedarcia się przez cieśninę przy użyciu wyłącznie sił morskich. Z punktu widzenia Turków było to niezwykle fortunne posunięcie, jako że zapas amunicji do ich baterii brzegowych był już na wyczerpaniu. Gdyby alianci podjęli ponowną próbę, pomimo strat z 18 marca, wynik całej bitwy byłby zapewne inny.

Na miejscu znalazłem wspomniany wcześniej pomnik w kształcie taboretu, flagę, jakiej nie widziałem wcześniej – rozmiarów nie udało mi się oszacować spod masztu, ale, wierzcie mi, była gigantyczna.
Oprócz tego cmentarz (chyba) – też monumentalny – z ciekawą formą pomników – jak okna.
Znowu podeprę się wikipedią:
Po niepowodzeniu ataków okrętów wojennych oczywiste stało się, że potrzebna będzie obecność wojsk lądowych w celu wyeliminowania bardzo mobilnej tureckiej artylerii. Dopiero to umożliwiłoby alianckim trałowcom oczyszczenie wód zatoki z min, co ponownie pozwoliłoby na użycie większych okrętów.
Na początku 1915 roku w Egipcie przebywała spora grupa ochotników z Australii i Nowej Zelandii, odbywająca szkolenie przed wysłaniem do Francji. Grupa ta nazwana ANZAC składała się z australijskiej 1. dywizji i dywizji australijsko-nowozelandzkiej. Generał Hamilton przejął dowództwo nad tymi jednostkami, do których dołączyły jeszcze brytyjska 29. dywizja, dywizja Marynarki Królewskiej i francuska Corps expéditionnaire d’Orient.
Naprzeciw armii Hamiltona stanęła turecka 5. armia pod dowództwem niemieckiego doradcy wojskowego armii ottomańskiej, generała von Sandersa. 5. armia, której zadaniem była obrona obu brzegów zatoki, liczyła 84 tys. żołnierzy i składało się na nią 6 dywizji W okolicach Bulair stacjonowały dywizje 5. i 7. Koło przylądka Helles, na końcu półwyspu, znajdowała się 9. dywizja, a 19. dywizja stanowiła rezerwę. Brzeg azjatycki broniony był przez 3. i 11. dywizję.
Plan inwazji z 25 marca zakładał, że 29. dywizja wyląduje przy Helles, a następnie zacznie się posuwać w kierunku fortów Kilitbahir. ANZAC mieli wylądować na północ od Gaba Tepe na wybrzeżu Morza Egejskiego, skąd mogliby kontrolować cały półwysep, zapobiegając przybyciu posiłków lub wycofaniu się obrońców tureckich. Zadaniem Francuzów było przeprowadzenie mylącego Turków lądowania przy Kum Kale po stronie azjatyckiej.
Informacje o tym froncie nietrudno znaleźć – kończąc więc, podaję informację świadczącą o skali frontu:
Bitwa o Gallipoli - bitwa toczona od 25 kwietnia 1915 do 9 stycznia 1916, która w założeniu ententy miała być początkiem większej operacji mającej za zadanie zdobycie Stambułu i wyeliminowanie z wojny Imperium Osmańskiego. Operacja ta zakończyła się fiaskiem państw ententy. Łącznie straty obu stron wyniosły 131.000 zabitych i 262.000 rannych.
W Turcji kampania ta znana jest jako bitwa o Çanakkale, w Anglii nazywa się ją kampanią dardanelską, a w Australii i Nowej Zelandii - po prostu Gallipoli.
Byłem na Helles. Pamięć o tych wydarzeniach jest żywa. Ogromne ilości autobusów z dziećmi i młodzieżą przybywają, żeby złożyć hołd poległym. Nacjonalizm turecki był tam dla mnie widoczny, jak nigdzie indziej. Oprócz pomnika, cmentarza, była amfiteatralna widownia ze sceną, parkingi itp. Innych miejsc, do których podjeżdżały autobusy było sporo – raczej się tam nie zapuszczałem bo jakoś tłum mnie nie pociągał.

Beddie

16.10.2010, 15:07

Pomysł spania pod taboretem uznałem za świetny, ale weryfikacja nastąpiła nagle i brutalnie. Zdjęcia, które zamieściłem – są z chwili, kiedy jedne autobusy odjechały, a drugie dojeżdżały. Odpiąłem kufry – wynalazłem fajną ławeczkę (od tamtej pory lubię raz na jakiś czas kimnąć na ławce…) i zacząłem wydłubywać kuchenkę, żeby napić się kawy. I nadjechali. Na oko siedemset tysięcy sztuk rozwrzeszczanej młodzieży. Dane mogą być nieco zawyżone – ale należy brać poprawkę na stres.
Spakowałem imbryczek, kuchenkę i godnie się oddaliłem, jak zwykle odprowadzany zdziwionymi spojrzeniami.
Kolejnym obiektem, który przykuł moją uwagę był kolejny pomnik. Niestety – remontowany – co okazało się na miejscu, więc ogrodzony. Jeżdżąc po ugorze i szukając dojścia do pomnika napotkałem pierwszy raz żółwia. Potem spotykałem je już często – niestety – połowa z tych na drodze już po wystrzale spod koła tureckiego autobusu… Żywe przenosiłem poza pobocze.

Cynciu

16.10.2010, 16:10

I jeszcze żółwie ratował no:haha2:
Czytamy i czekamy na dalej:umowa:
Noooo, nie każ prosić

Beddie

16.10.2010, 16:27

Kiedy w końcu podniosłem głowę znad żółwia – zobaczyłem, że jestem blisko pięknej latarni morskiej, która jakiś czas wcześniej wydawała mi się daleko. Skoro nocleg na plaży nie wypalił, pod taboretem też nie, ani koło żółwia – pojechałem zaoranym polem prosto pod latarnię.
Ech… Tam to było dopiero urokliwie. Pogadałem rękoma z pasterzem – pomigał, że spokojnie można namiot stawiać. Zacząłem więc szukać konkretnego miejsca, skąd będzie dobrze widać wąskie gardło cieśniny, latarnię, skały… I tak przestawiałem motocykl kilkanaście razy, stawałem i oceniałem widok.

Beddie

16.10.2010, 16:46

Pasterz uznał mnie za niegroźnego świra, wsiadł na zdezelowany motorower i odpychając się nogami oddalił się. Zostałem z dwoma krowami, świeżo urodzonym cielakiem z mlekiem na pysku, psem pasterskim, myślami, widokiem i szumem morza.
To była, po Kapadocji, jedna z najbardziej urokliwych nocy. Spałem w samej półprzezroczystej sypialni, widziałem więc ogromny księżyc, gwiazdy, przepływające cieśniną duże statki, kołyszące się na czubkach masztów oświetlenia małych rybackich łódek. Po zamknięciu oczu pozostał niski, miarowy gulgot ogromnych okrętowych diesli, pyrkanie silniczków w łódkach, zwariowane cykady, szum morza i szelest traw poruszanych przez podmuchy wiatru.

czosnek

16.10.2010, 17:22

Bardzo fajnie pokazujesz, że Turcja to nie tylko zestaw standardowy wycieczki "last minute" a kraj, który ma do zaoferowania znacznie więcej niż wygrzewanie dupy na plaży
Brawo :Thumbs_Up:

Wegrzyn

16.10.2010, 19:05

No wreszcie po przerwie jest ciąg dalszy. Czekam na więcej :Thumbs_Up:

Marcin.111

16.10.2010, 20:24

Pierwszy post był w czerwcu a po 4 miesiącach dalej czytamy. Bardzo dobry RR. Czekam na więcej.

baggins

18.10.2010, 13:40

Pieknie się czyta, tym bardziej, że dzisiaj czucie w palcach utraciłem z nadmiaru ciepła na kierownicy :D. Pozdrawiam

Ron

19.10.2010, 07:41

dopiero wpadlem na ten watek. przyjemna odmiana po marokach i pamirach ;)
dawaj dalej!

ps znowu sie spoznie do pracy... :/

pyntront

10.01.2011, 00:31

Beddie, widzę, że nasze drogi się mocno pokrywały :-) Żeby zachęcić Cię do dalszego pisania, wrzuciłem parę moich zdjęć tu:http://picasaweb.google.com/superfoto.pl/TurcjaSmall?authkey=Gv1sRgCLLNytSQ19ebKw&feat=directlink . Pominąłem w zasadzie Kapadocję, bo opisałeś to tak, że nic dodać, nic ująć, natomiast myśmy wracali potem wydłużoną trasą południowym wybrzeżem i jest tam trochę do pozwiedzania. A i podróż może być fajna dla kogoś z dziećmi (jak ja), bo plaże i woda zajefajne.
Generalnie Turcja jest zajebista i mam zamiar tam znów jechać, co prawda Patrolem, ale zawsze można się zgrupować jakoś.

Ascona

15.01.2011, 18:46

Widoki jak i opis trasy i przeżyć, jak dla mnie rewelacyjne! Z marszu cały wątek przeczytałem. Czy będzie ciąg dalszy?

miccal

17.01.2011, 12:24

to i ja upomnę sie o dokończenie relacji, czy aby na pewno wszystko dobrze sie skończyło?- bo,, ,, może,- ty nie wróciłeś do kraju:):)

Jaro-Ino

20.01.2011, 02:06

Ja również z niecierpliwością czekam na dalsze opisy losów głównego bohatera jak i wyjaśnienie wątków pobocznych ;) Beddie, Beddie!!!

Beddie

21.01.2011, 02:38

Na dniach siadam i dopisuję resztę. Jak to miło, że się ktoś upomina!

Jaro-Ino

21.01.2011, 07:11

To teraz musisz wiedzieć, że testujesz moją wytrzymałość i cierpliwość :D Jak będę jechał kiedyś w tamte rejony to konieczna będzie wizyta u Ciebie :bow: :beer2::friday:

pyntront

21.01.2011, 09:04

To jedź czym prędzej, bo, jak wszystko, Turcja zmienia się. Oczywiście, niestety, na gorsze. Rzecz jasna punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, ale dla mnie np. prostowanie pięknych i krętych dróg nadmorskich, jest niemal barbarzyństwem. A dzieje się to w taki sposób, że wykorzystywane są fragmenty starych dróg i w ten sposób bezpowrotnie rozwala się piękne widokowe trasy, na rzecz autostrad. Dla tubylca to samo będzie darem niebios, bo wreszcie do roboty pojedzie 30 minut prostą drogą, a nie 90 wąską i krętą dróżką... Na szczęście to wielki kraj i jeszcze dużo prostowania przed nimi, a im dalej na wschód, tym wolniej im to idzie :D

Beddie

21.01.2011, 10:38

Ech, rację ma Pyntront. Tyle, ile tam widziałem zaawansowanych robót drogowych - to chyba nigdzie indziej nie widziałem.

Dunia

22.01.2011, 13:33

Tyle, ile tam widziałem zaawansowanych robót drogowych - to chyba nigdzie indziej nie widziałem.
Cena cywilizacji...świat się kurczy, wszystko staje się coraz bardziej dostępne ale zarazem traci swój urok i niepowtarzalność..

RAFWRO

22.01.2011, 15:09

Beddie - do klawiatury !!

baggins

22.01.2011, 16:32

Beddie - do klawiatury !!
Otototototo :oldman:

Beddie

24.01.2011, 23:23

Pozwalam sobie zamieścić kolejną, choć małą, część relacji.
W cudnych okolicznościach przyrody porozmyślałem sobie, jak mi miło, dobrze i jak sobie zazdroszczę, pospałem nawet i następnego dnia wyruszyłem w dalszą drogę powrotną, wyrwany z sielanki przez smsy od Kuchiego, że kolejne próby sensownego załatwienia transportu „super”tenery do Polski spełzły na niczym. Nie pamiętam, czy pisałem ,a nie mam tyle mocy, żeby przeczytać, że dostałem też wiadomość, że rzeczony Kuchi nie przyjedzie jednak do Istambułu w ciągu kolejnych kilku dni, ponieważ przeciwności spiętrzyły się wręcz nienaprawialnie. Doszedłem więc do wniosku, że chyba czas wracać do Polski i wziąć sprawę w swoje włochate łapska. No i tradycyjnie – w związku z brakiem sprzeciwu – rozpocząłem powrót do Polski. Postanowiłem opuścić jak najszybciej strefę podłych cen paliwa i wpaść do Grecji.
Wyjazd z Turcji jest mniej skomplikowany, niż wjazd, ale i tak trochę się nastałem, naprze suwałem itp. Po skompletowaniu groźnych celniczych spojrzeń, zmarszczeń, uniesień brwi i innych wpisów i pieczątek wjechałem do Grecji. Okoliczności niby takie same, a jednak kompletnie inaczej.
Pierwsza napotkana rzecz po minięciu tureckiego szlabanu to oparty o barierkę kałasznikow czy coś takiego samotnie strzegący granicy greckiej. Zatrzymałem się nawet koło niego – i nic. Nikt nie krzyczy, nie marszczy się, nie podnosi brwi… Odjechałem zatem paręnaście metrów i zobaczyłem leżącego w cieniu greckiego pogranicznika, który przyglądał mi się z uśmiechem. Czyżby Europa tu była?
Wjazd do Grecji miły, z uśmiechami, bez angielskiego, no, może ze dwa zdania pokraczne ktoś tam wydukał do mnie i tyle. W tym kraju od razu rzuca się w oczy ogromna ilość jednośladów, w większości motorowerów. Pogoda była znakomita na leniwy odpoczynek, pojechałem więc do najbliższej miejscowości na plażę. Zaparkowałem moto tuż przy plaży, rąbnąłem bladym ciałkiem o piach i oddałem się dwóm czynnościom – jedną była obserwacja barmanki w nadmorskiej knajpce tuż obok a drugą było wspominanie przed chwilą widzianych Afryk do sprzedania, jedna pięęęękna RD03, druga RD07a wylizana tak, jak tylko widziałem u Franka. Wygrała barmanka. Do czasu. Po chwili moją uwagę zaprzątnęła hałaśliwa grupa wysiadająca z kilku samochodów. Samochody specyficznie przygotowane pod gust wyrafinowanego użytkownika – inne wydechy, szyby lustrzane i/lub czarne, fantazyjne falbany rdzy, inne alufelgi na przodzie, inne na tyle itp. Coś pięknego. Modele również charakterystyczne, przez resztki szacunku do niemieckiej motoryzacji nie wspomnę. Grupka się zbliżyła. Panie warte swych panów, a pociechy - wykapani rodzice. Złoto na półgołych ciałach. Złoto w uszach, na szyjach, karkach, palcach i nadgarstkach. U mężczyzn fantazyjnie wypuszczone ze slipek brzuchy z przodu i połowa włochatych pośladków z tyłu. U pań brzuchy zasłonięte były przez piersi, piersi przez spadochronowe biustonosze (absolutnie nie od stroju kąpielowego). Wrażenia dopełniały kwieciste chusty zawiązane wokół bioder. Szkoda, że tylko u pań. Bułgarzy.
Przez nich nie skończyłem posiłku. Po pierwsze, wiadomo dlaczego, po drugie, największy Bułgar, przechodząc tuż obok, nasypał mi chińskimi japonkami piasku do puszki, z której mozolnie wydłubywałem jakieś jedzenie.
No i, pomyślałem sobie, misterny plan odpoczynku szlag trafił. Ale los był dla mnie łaskawy. Woda okazała się za zimna i po serii końskich parsknięć „mój” Bułgar nakazał odwrót. Odjechali.
Stwierdziłem, że prześpię się na plaży i rano ruszę dalej. Poleżałem pół godziny i monotonia zaczęła mnie nękać. Nie na długo. Nadjechała kolejna grupa. Tym razem grecka młodzież. Chłopcy na motorowerach z przerobionymi wydechami, dziewczęta chyba pieszo, ponieważ większość motorowerów dźwigała po dwóch chłopców. No i znowu zaskoczenie – mówi się o greckiej urodzie, typie budowy, muskulaturze itp. Wiem, że to było dawno, pogarda dla tych kanonów mną jednak wstrząsnęła. Męska część miała falujące, wydatne piersi, żeńska przeciwnie. Żeńska natomiast wygrywała gęstością wąsa. Porozumiewali się piszcząc lub rycząc do siebie. Poziom hałasu mnie zmiażdżył. Odwykłem. Nocowanie na plaży mnie przerosło. Uciekłem stamtąd i odjechałem w kierunku Bułgarii, której namiastkę kolorytu dane mi już było poznać.

Beddie

24.01.2011, 23:52

Do Bułgarii dotarłem dość szybko. Zmierzch powoli się zbliżał, trzeba więc szybko było szukać miejsca na biwak, ale pech mnie prześladował. Każdy zjazd w boczną, nawet nieutwardzoną dróżkę skutkował zdziwieniem, a okoliczności wykluczały popas. Z reguły był to passat lub audi 80. W środku pan z paniką w oczach i pani z panem w ustach. Na obrzeżach dróżek gadżety, którymi się w jednym z kawałów o bacy gęsi dławią.
Jechałem więc dalej. Dziwne konstrukcje dookoła wskazywały na tereny byłej bazy wojskowej, Uznałem to za szansę znalezienia ciekawego miejsca do spania i rozglądałem się, jak tylko mogłem, żeby wypatrzyć jakiś zjazd. Udało się. Na szczycie wzgórza zobaczyłem budynek dziwnego kształtu i jakieś dwie równoległe wąskie dróżki wspinające się w tamtą stronę. Tego mi było trzeba.
Dwie dróżki okazały się koleinami o jakimś absurdalnym rozstawie. Wyjechałem do góry i oczom moim ukazał się nie las krzyży, ale budynek z przeszkloną wieżą, jakieś gigantyczne najazdy i wykopane prostokątne doły. Ślady rozchodziły się w różne strony. Obok budynku z wieżą uwiązane było chude, skołtunione nieszczęście, ujadające, jak pies.
Zgasiłem motocykl, podszedłem powoli do płotu i zobaczyłem stado półnagich nieszczęść gdakających jak kury. Łaziłem wokół ogrodzenia szukając bramki. Z budynku wyszedł jakiś staruszek. Wyglądał na zdziwionego, wręcz wystraszonego moją obecnością. Zakaleczyłem do niego po rosyjsku z uśmiechem, na jaki mnie było stać. Dziadek podniósł rękę, jakby kazał mi czekać i wszedł do budynku. Po chwili wyszedł ktoś inny. I tu zrobiło się mniej miło. Koleś wyglądał, tak, że ja się poczułem nieszczęściem kaleczącym po rusku jak Polak.
Facet miał zniszczony poradziecki mundur polowy, spod rozpiętej kurtki wystawał siatkowy podkoszulek w płynnie przenikających się kolorach. Bliżej pach był to beż cappuccino, na wystającym brzuchu szarość dwudziestej kopii ksero uczelnianych wykładów. Pod brodą, a nad brzuchem dominowała blada żółć scukrzonego miodu. Mam nadzieję, że kolory oddałem wyraziście.

Beddie

24.01.2011, 23:56

To ten budynek i teren wokół.

Beddie

25.01.2011, 00:40

Wszyscy wiemy, że twardym trzeba być, a nie miętkim, więc izwiniłem do pana, i zapytałem grzecznie, czy magu sjuda pałatku pastawit i astat na noc s moim motociklam.
Pan rozpromienił niedźwiedzie pyszczysko, uśmiechnął się ukazując kunszt lokalnego złotnika i skazał, że mogę spać sjuda, i sjuda, i tam. Gestem szerokim wskazał cały teren.
Podziękowałem grzecznie i zabrałem się do rozbijania namiotu w miejscu, które wydało mi się najbardziej płaskie , ubite i bez ostrych kolczastych roślinek, które prześladowały mnie od kilku dni.
W czasie, jak rozbijałem obozowisko pan „bułgarski tirowiec” wytoczył zza budynku przegniłą astrę z wydechem z rynny, zapakował do środka jakieś dziwne drewniane konstrukcje, pojemniki, a na końcu staruszka. Spytał, o której się zwijam, bo on rano przyjedzie i chciałby mnie jeszcze spotkać. Uczciwie powiedziałem, co i jak i umówiliśmy się, że się spotkamy następnego dnia.
Pan pojechał, a ja zabrałem się do eksplorowania terenu i karmienia śmierdzącego nieszczęścia na łańcuchu. Kur nie mogłem nakarmić, bo je staruszek zagnał do wnętrza budynku. Zapach frykasów kupionych w bułgarskim Liedlu przyciągnął kolejne psie nieszczęścia z okolicy. Ostatecznie zeżarły mi całą mięsną część zakupów.
Niedługo potem okazało się, jak przenikliwym i cwanym jestem podróżnikiem. Otóż miejsce, które pieczołowicie wybrałem na postawienie namiotu to była droga. Życie udowodniło mi to jednoznacznie, człek nieobznajomiony z podróżniczym znojem nazwałby to sposobem brutalnym. Otóż siedziałem sobie na obrzeżu namiotu z nogami wystawionymi na zewnątrz. Tuż przed tym zestawem na palniku gotował się czajniczek z kawą, na którą, mimo wieczornej pory, przyszła mi ochota. Nagle, (wierzcie mi, to dobre słowo), naprawdę TUŻ przed moimi stopami i palnikiem przejechał para w statecznym wieku dostawczym mercedesem, którego lata świetności minęły sporo przed upadkiem muru berlińskiego. Jeszcze nie zapomniałem smaku piachu z puszki z greckiej plaży, a tu kolejny Bułgar prószy mi do kawy… Ech, życie.
Bułgar i jego Bułgarka przyjechali po kilkunastu minutach, Szybko się uczę, więc zawczasu schowałem nogi i palnik. Niespodziewanie samochód zatrzymał się z przyjemnym dla uszu piskiem. Facet pochylił się i zniknął za krawędzią drzwi z otwartą szybą. Jakoś dziwnie przypomniał mi się karabin z greckiej granicy. A tymczasem gość wyciągnął pięciolitrowy baniak z wodą, powiedział, że nadaje się do picia i że takie biwakowanie bez wody jest niefajne. Baniak kazał zostawić przy krzaku za namiotem.

Jaro-Ino

25.01.2011, 02:44

Dawaj, dawaj, nie przestawaj :) Czyta się szampańsko, czuje niedosyt :D

puntek

25.01.2011, 07:22

zajebiście kwiecisz i to jest to co tygryski lubią najbardziej :) , najbardziej też zazdraszczę ci wielkoświatowych wspomnień , które odświeżać fotografiami możesz :)
ło żesz :D

baggins

25.01.2011, 08:40

Nu priekrasna! Maładiec:D, no nam nada pagawarit o kakije-to sjuda-tuda i zdjes'-tam ;). Jak dla mnie nie wracaj z ty Turcji jeszcze i piszy, piszy!!!

majki

25.01.2011, 09:10

Fajnie Beddie piszesz, szkoda, że to już odwrót. :(

Wegrzyn

25.01.2011, 11:24

Czyta się to wszystko jednym tchem :-) No to teraz to już chyba nie będziemy tak długo czekać na ciąg dalszy ;-)

BIAŁY

25.01.2011, 15:20

Beddie, ty to masz pióro.
18536
Powieść krajoznawczo-przygodowa normalnie.

Pisz dalej, bo czyta się super.:Thumbs_Up:

Marcin.111

29.01.2011, 01:19

Naprawdę fajnie się czyta. Szkoda tylko że już zmierzasz ku końcowi. Myślę że będziemy niedługo czekać na opis kolejnego wyjazdu. Czekamy na więcej...

duzy79

06.02.2011, 19:18

:lukacz:

jacoo

04.01.2012, 22:40

beddddie ciąg dalszy???

Tymon

06.01.2012, 21:12

beddddie ciąg dalszy???

Dobre pytanie... ;)

baggins

06.01.2012, 21:49

Bardzo dobre :hehehe:

Beddie

07.01.2012, 01:00

Zapomniałem skończyć... Ruda, wizytując wczoraj/dziś Kraków, powiedziała, że ktoś wznawia temat. Dopiszę więc, co i jak, bo przecież trzeba kolejny raz potwierdzić, łicz beter.

rambo

07.01.2012, 01:02

Ja słyszałem że rd04 jednak nie równa się rd07 :D

Lepi

07.01.2012, 18:55

że niby niższa? :)

rambo

07.01.2012, 18:57

Jeśli niższość motocykla to jakaś jego wyższość to pewnie tak ;)

Beddie

23.02.2012, 00:19

Jak już napisałem parę dni temu, biwakowanie bez wody jest gorsze, niż biwakowanie z wodą. Pięciolitrowy baniak wystarczył mi na kolację, śniadanie i poranne mycie. Podczas zwijania obozowiska celem wzbudzenia kulinarnej tęsknoty przejrzałem paczuszkę z próżniowo zapakowanym serem - smakołykiem kupionym w ostatnim tureckim sklepie za ostatnie wręcz pieniądze. Spore było moje zdziwienie, gdy się okazało, że ser jest absolutnie miękki. Płynny wręcz. Zacząłem łączyć fakty. Na półce z nabiałem leżał w pewnej odległości od innych serów, choć wyglądał prawie tak samo. Był tańszy – i to przesądziło o moim wyborze. Zacząłem studiować napisy i znalazłem jeden, najmniejszym druczkiem, w jakimś kojarzonym przeze mnie języku. Cóż się okazało… To było masło. Cholerne masło roztopione w upale.
Tymczasem przybył Bułgar. Zobaczył, że zwijam obóz więc przyszedł pogadać. Zapytałem grzecznie, czy się nie obrazi, jak dam mu masło z Turcji, bo nie mam miejsca i jest trochę za gorąco. Podaję facetowi mięciutką kulkę z żółtą mazią, a on w płacz. No to pięknie – pomyślałem – nieźle gościa uraziłem. A on wytarł oczy i nos w rękaw wielokrotnego użytku i mówi, że dziękuje bardzo i niewiele mi może dać w zamian, ale znajdzie jajka i miód. I biegnie do swojej strażnicy. No to ja za nim, i tłumaczę, że skoro masło nie dało rady, to jajka i ser też nie dadzą. Dał się przekonać. Popatrzył do końca, jak się zwijam, uściskaliśmy się na pożegnanie, szczerze zaprosił znowu i pojechałem.

Wizja Kuchiego borykającego się z rzeczywistością i tracącego nadzieję na pozytywne zakończenie sprawy jego, tfu, motocykla powodowała, że kilometry nawijały się szybko.
Przez Bułgarię przeskoczyłem bez zdarzeń wartych odnotowania w mojej pamięci i zaprzątania Waszej uwagi. Jechałem bocznymi drogami. Podobne wioski, podobne tiry, podobni mężczyźni w brudnych „żonobijkach” leniwie palący przed domami, zgnite władimirce i białoruśki…
Postanowiłem wjechać do Serbii jakimś mniejszym przejściem i tam sprawdzić, jak w każdym kraju, czy historie o krwiożerczej policji są prawdziwe.
Granica wydawała się zamknięta, ponieważ samochody stały w kolejce i nic się nie działo. Mnie wyłowili i kazali zjechać na bok pod budki. Powypytywali, co i jak, gdzie byłem, z kim jestem i ostatecznie polecili przejechać bokiem. Tak po prostu.
No i zaczęło kropić. Potem zaczęło padać. Dwa razy molestowałem serbskich policjantów i za każdym razem byli mili i bardzo skorzy do pomocy. Serbia przejeżdżana bocznymi drogami jest naprawdę urokliwa, ale zaczynałem się spieszyć. Zdjęć więc nie robiłem, oprócz jednego sikania.

Beddie

23.02.2012, 00:20

W związku z pogodą i informacjami od Marcina o coraz większych kłopotach uznałem, że kończę etap turystyczno – krajoznawczy i po prostu wracam. Zatrzymywałem się, żeby rozprostować kości i zatankować i jechałem dalej. Padało coraz bardziej. Ślady powodzi były wszędzie.
Jazda przez taki kawał Europy pogrążonej bądź w powodzi, bądź w jej skutkach jest niezwykle przygnębiająca. Dodatkowo lało już do końca.
Uwierzcie – nigdy nie przeżyłem czegoś takiego. Mocne opady w Serbii były niczym w porównaniu z tym, co spotkało mnie na Węgrzech. Koszmar. Jechałem w ciemności, kompletnie przemoczony, drogi były zalane, prawie wszędzie stała woda. Nie było się gdzie zatrzymać. Wszystko pozamykane, pozalewane, tylko niektóre stacje benzynowe były czynne. Tankowałem, prostowałem nogi i jechałem. Pobocza w wodzie, więc nie da się zjechać, bo nie wiadomo, czy nie czyha rów, dziura, czy inne pułapki. Próba wejścia na nogach w wodę kończyła się zapadaniem w szlam, błoto, rozmoczoną trawę itp. Worki z piaskiem, poroznoszone przez wodę przedziwne rzeczy i pędząca tiry rozbryzgujące zimną, brudną wodę naokoło. Bałem się zwalniać, żeby mnie ciężarówka z tyłu nie najechała, bo widoczność była znikoma. Wiało tak mocno, że woda leciała w bok. Pioruny waliły naokoło, a ja, kurwa, półżywy ze strachu pędziłem z prędkością tirów, bo się inaczej nie dało.
Woda wciskała się pod uszczelkę kasku, wywietrznikami i wszystkimi możliwymi szparami. Puściło wszystko. Byłem kompletnie przemoczony i zziębnięty. Motocyklisty nikt się nie spodziewał, więc nikt nie zwracał uwagi. W amoku uznałem, że będę po prostu jechał. Miałem plan odpocząć w Tokaju, w znanych mi miejscach.
Nie wiem, jak dotarłem do Tokaju. Nie pamiętam. Była 4 nad ranem… Dojechałem i nie uwierzyłem w to, co zobaczyłem. Kempingu nad rzeką nie było. Zatopiony. Wszystko pozamykane. Martwe, zalane miasto. Nikogo. Za Tokajem mamy z ekipą przyjaciół zajazd, do którego często zaglądamy. Pojechałem tam. Zamknięty na głucho. Resztką sił wszedłem na taras i położyłem się na drewnianej ławce. Okazało się, że deszcz zacina na całą powierzchnię tarasu, więc nie było sensu tam leżeć. Bałem się, że jak zasnę, to się nie obudzę…
Wejście na motocykl i pojechanie dalej było okupione niewiarygodnym wysiłkiem psychicznym. Nie wiem, jak to zrobiłem. Motocykl był jedyną bliską mi rzeczą i szansą na ratunek. Siadłem, odpaliłem i pojechałem w stronę Słowacji.
Po kilkunastu kilometrach woda z takim impetem lała się drogą, że zacząłem się naprawdę bać. Skręciłem do najbliższego miasteczka.
Oczywiście pusto. Pozamykane i pozalewane wszystko. W końcu zobaczyłem policyjny samochód z facetami w środku. Zapytałem o hotel. Wskazali, gdzie jest.
Oczywiście hotel zamknięty. Pukam, walę, krzyczeć nie mam siły… Nic.
Wróciłem do policjantów i powiedziałem, że po prostu MAJĄ MNIE URATOWAĆ!
Zobaczyli, w jakim jestem stanie i podjechali ze mną pod hotel. Tam włączyli koguty i syrenę i sami zaczęli się dobijać do drzwi. Po kilku minutach wyszedł zaspany portier (była 4.30) i wpuścił mnie do środka. Powypytywał, co i jak. Powiedziałem, że musze się parę godzin przespać. Koleś poszperał w przedpotopowej książce i podał jakąś cenę w forintach. Poprosiłem o przeliczenie na euro. Pan wyrwał karteczkę, napisał coś i pokazał. 200 euro.
Powiedziałem, że nie mam tyle. Wysypałem mokrą gotówkę i zaczęliśmy liczyć. Wyszło 45 euro. Powiedział, że bez meldunku i do 8 rano może mnie przenocować. Oczywiście się zgodziłem.
Malusieńki pokój był na samej górze, koszmarnie śmierdział papierosami i miał okienko powyżej linii wzroku. Pokochałem go od wejścia. Rozebrałem się i wlazłem w popielniczkę o kształcie łóżka z pościelą.
Rano przez chwilę nie padało. Ale, zanim wyszedłem, zaczęło. Nie będę opisywał, jak to jest, jak się wkłada mokrzusieńkie, cieknące ciuchy, buty, kask, z którego środka ciurkiem leje się woda. Nikomu nie życzę.
Pojechałem dalej.

Beddie

23.02.2012, 00:26

W orzeźwiającym deszczyku dojechałem do Polski. Parę godzin relaksu, przepakunek rzeczy i spotkanie robocze z Marcinem. Okazało się, że wszystkie proponowane i rozważane sposoby zawiodły. Ilość dokumentów, jakie trzeba było zgromadzić, była niebywała.
Po pierwsze – rzekomo uciekł z Turcji.
Po drugie – zostawił motocykl, a nie mógł.
Po trzecie – pewnie go nie wpuszczą.
I tak dalej.
Dział o dokumentach i wizję tych wydarzeń z punktu widzenia walki z Polski obiecuję w tej relacji w imieniu Kuchiego.
Jako, że nie lubię, jak się moi przyjaciele martwią za długo, uznałem, że to MY wrócimy po motocykl. Nie można cudzym samochodem – pojedziemy własnym.

Beddie

23.02.2012, 00:45

I tu zaczyna się kolejny etap podróży i wchodzi kolejny tytułowy bohater - mój peugeot 406.
Kupiliśmy w Castoramie przyczepkę z plandeką, zarejestrowaliśmy na Marcina w trybie ekspresowym i wyjechaliśmy do Turcji.
Dodam, że deszcze ustały i wróciły upały. W moim ukochanym peugeocie w dzień wyjazdu padła klimatyzacja.
Umówiliśmy się, że przyjadę do Marcina do Sącza i stamtąd wyruszymy. Żeby nie było nudno – w Sączu miałem stłuczkę. W związku z jakimś remontem pozmieniali ruch na pasach ruchu i okazało się, że mój niespodziewanie skręca, a ja chciałem jechać prosto. Włączyłem kierunkowskaz, grzecznie wystawiłem przez okno rękę z przepraszającym gestem i powolutku zacząłem zmieniać pas na lewy. Tymczasem młode pacholę w astrze z pierwszych lat produkcji malowanej korektorem z rejestracją z powiatu sądeckiego uznał jednak, że mnie nie wpuści i po prostu mnie staranował. Przerysował calusieńki bok w samochodzie i uszkodził błotnik w przyczepce. W zgnitej astrze był porysowany i wgięty błotnik. Chłopiec powiedział, że we mnie wjechał, ponieważ nie wiedział, co ma robić a bał się zjechać na pas przeciwny. Spytałem, czemu nie zahamował, skoro jechałem 30 kmh i machałem ręką, żeby mnie wpuścił. Przyznał, że zapomniał o tej opcji i jakoś tak samo się mu gazy dodało.
Zadzwonił oczywiście po rodzinę. Przyjechał wąsaty Tata i brat, na dwie fury, i zaczęli oglądać, ciamkać, stękać itp. Pan ogolił mnie z całej gotówki polskiej. Wziął 300-400 pln. Nie pamiętam.
Ostatecznie dotarłem do Marcina.
I pojechaliśmy. Teka z dokumentami wielkości akt ze sprawy mafii Pershinga dumnie zajęła tylną kanapę. Marcin powiedział, że nie ma powodu ustalać trasy i jechać z nawigacją, ponieważ on pamięta drogę, i, choć pewnie nie jest to najkrótsza z opcji, jest najprostsza. W sumie jedna droga prawie do celu. Grzecznie się podporządkowałem – w końcu był sponsorem tego etapu.

RAFWRO

23.02.2012, 02:08

BEDDIE, szacun za kunszt trzymający gawiedź w napięciu przez 1,5 roku...Dawaj koniec tej granicznej paranoi.
R

Jaro-Ino

23.02.2012, 02:57

Opis zmroził mi krew w żyłach. Czekamy na dalszą część podróży...

Kobra

23.02.2012, 03:51

O piątej kończe prace, może będzie część dalsza relacji z podróży?

Mech&Ścioła

23.02.2012, 10:38

Dzięki za kontynuowanie! Świetnie się czyta!
Ale nie tylko. Twoja relacja była dla mnie inspiracją i wskazówką, podczas mojej podróży:bow:

Kobra

23.02.2012, 18:52

Już jestem wyspany, czekam :smoking::lukacz:

Kobra

24.02.2012, 16:56

:chleje: i czekam.

calgon

25.02.2012, 16:54

Beddie na zmianę śmiałem się i dziwiłem.Rewelacyjne opisy.
Potrafisz fajnie oddać nastrój chwili.Jak się czyta to tak jakby się tam było.

Proponuje kontynuować dalej relacje bom ciekawy:-)

jacoo

25.02.2012, 22:23

beddddie ciąg dalszy???

głupio tak cytować siebie...no ale co ja mogę poradzić skoro klasyk dobry....

Beeeedddiieee ciąg dlaszy??? pytam ostatnirazapotemwryjjjj:mur:

Beddie

26.02.2012, 17:00

Jedziemy. W samochodzie, oprócz wcześniej wspomnianej klimatyzacji, padł odtwarzacz cd. Nic to, przecież mamy radio. Dojechaliśmy do Chyżnego. Przeskok przez puste budki graniczne. Nauczeni doświadczeniem z braćmi Słowakami rozpędzamy zestaw powolutku i rozglądamy się, czy nie ma jakiegoś ograniczenia prędkości. Oczywiście jest. Oczywiście 40 kmh.
Teren przejścia granicznego to szeroki plac zwężający się w drogę. Z placu przed nami powoli rusza Renault Magnum z naczepą, jakby nie widząc, że nadjeżdżamy. Wszystko przy bardzo małych prędkościach. Grzecznie więc włączam kierunkowskaz i wyprzedzam pana tirowca. Zjeżdżam grzecznie przed niego wjeżdżając akurat na drogę. Patrzę na prędkościomierz – niecałe 40 kmh. Widzimy policyjny wóz w krzakach i cieszymy się, że nie mają się do czego przyczepić. Wychodzi policjant i macha pokazując na nas i na tira. Wychodzę uśmiechnięty i pytam, co się stało i czy to na pewno nas chciał zatrzymać, bo przecież za szybko nie jechałem. Okazało się, że zjeżdżając przed ciężarówkę rzekomo najechałem przednim kołem na linię ciągłą. A kierowca renault za późno włączył światła. Oczywiście zaczęła się standardowa gadka. Pan policjant proponuje mandat 150 euro i kurtuazyjnie wypytuje, gdzie, po co, dlaczego, przy okazji skrzętnie sprawdzając wszystkie możliwe dokumenty. Sporo trwały utarczki słowne. Ostatecznie pan odstąpił od wymierzania oficjalnej kary i za swą dobroć poprosił o 20 euro na kawę. Nie sposób było odmówić.
Słowacja zasadniczo nie jest krajem wielkim, więc mieliśmy w planie przejechać ją w krótkim czasie, acz z dopuszczalną prędkością. Niestety, w związku z powodzią, dużo dróg było zamkniętych lub zniszczonych. Na zniszczonych były ograniczenia do 30 kmh i oczywiście policja. Wybrane przez nas przejście graniczne oczywiście też było zalane. I tak sobie z defiladową prędkością jechaliśmy wszerz Słowacji szukając możliwości wjazdy na Węgry. W związku z tym, że byliśmy obrażeni na Słowaków, postanowiliśmy tankować poza ich krajem. Nie braliśmy jednak pod uwagę tego, że będziemy szukać przejezdnych dróg. No i gaz się skończył. Dalej obrażeni postanowiliśmy kontynuować na benzynie. DO czasu włączenia się kontrolki rezerwy. Trzeba jednak było tankować. No i tu okazało się, ża Słowacja na nas też się obraziła. Wszystkie stacje były zamknięte. Oprócz jednej. Ta jedna była po drugiej stronie drogi. Nic prostszego, niż zawrócić. Ale oczywiście przez dłuuuuugo była ciągła linia i oczywiście na poboczu stała policja. Sporo dalej znaleźliśmy możliwość legalnej zawrotki i wróciliśmy na stację. Niestety – akurat minęła północ, ogłosili przerwę i zamknęli dystrybutory. Sytuacja z odwróceniem kierunku jazdy się powtórzyła.
Ostatecznie wjechaliśmy na Węgry. Samochód napędzany był już tylko wiarą w słuszność sprawy. Dotoczyliśmy się na stację i silnik zgasł. Oczywiście gazu nie było, ale była benzyna.
Udało się wjechać do Serbii. Miałem dość. Zamontowaliśmy plandekę na przyczepce, nadmuchaliśmy materac, upchnęliśmy go jakoś i poszliśmy spać. To był średni pomysł. Każde poruszenie się czy obrócenie na bok powodowało kiwanie się tej cholernej przyczepki, jęczenie zawieszenia w samochodzie, stukanie haka itd. Oczywiście pod gumową plandeką było też duszno. Otworzyliśmy więc tył plandeki umożliwiając komarom swobodną ucztę.
Z racji opisanych warunków ze snem pożegnaliśmy się bez żalu i szybko zebraliśmy się do dalszej drogi. Wjechaliśmy do Macedonii. Kontrola graniczna, grobowa powaga i groźne miny służb mundurowych nieco nas zdziwiły. Dwóch facetów, teczka z dokumentami, absolutnie podstawowy bagaż i pusta przyczepka. To nie było normalne. Oglądali, szukali, pytali, stroszyli wąsy, patrzyli groźnie itd. Upał był okrutny, więc trochę nas wymęczyli. Macedonia przez okno samochodu zachęca do zwiedzenia na motocyklu. To wiem. Nic więcej. Licząc godziny jazdy i patrząc na licznik zapytałem mojego pilota o to, ile mamy do celu. Na motocyklach dojechaliśmy do Stambułu pokonując niecałe 1900 km, o ile pamiętam. Tym razem stuknęło 1800 z hakiem, a ja jestem w jakiejś Macedonii. Marcin się złamał i włączył nawigację. Wbił adres docelowy, a pani z pudełeczka słodkim głosem powiedziała: do celu – 630 km. Ruszyliśmy dalej zaraz po tym, jak minął mi atak histerycznego śmiechu. Wystarczy przecież wyjechać z Macedonii, przejechać Grecję i już będziemy w Turcji. Rzeczywiście – droga, gdyby nie powodzie, była prosta. Ale Marcin mniej więcej odtworzył z pamięci ze znakiem przeciwnym drogę, którą pokonali wraz z ojcem Krzyśka, jak go zabrał do Polski jadąc z Grecji. Wtedy byli uzbrojeni wyłącznie w poglądową mapę Europy, na której to odległości wydają się (to dobre określenie) dość małe. Dziś też się śmieję, jak to piszę zaraz po rozmowie telefonicznej z Kuchim, z którym przypominaliśmy sobie szczegóły, żebym mógł je opisać.
Do granicy tureckiej było prosto i przyjemnie, oprócz muzyki w radiu, której jedyną zaletą było to, że nie dało się zasnąć z wściekłości. Wszystkie stacje lansowały podobne klimaty – zawodzący grecki Krzysztof Krawczyk i jękliwa gitarka w tle.
No i tu docieramy do Turcji.